Chrysochoidou Noula

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Καθώς πνίγεται η πόλη μες τις στάλες της βροχής νιώθω έρημη και μοναχή. Και δωσ΄του η καταιγίδα να δυναμώνει και ν΄ακούγονται βροντές κι αστραπές. Μοιάζει να μην είναι η δική μου η ζωή, φαντάζει ένα όνειρο απύθμενο, ένα σκοτάδι δίχως να βρίσκει το φώς του. Και λείπεις...λείπεις πολύ, μονάχα η σκέψη μου είναι μαζί σου. Λείπει εκείνο το βράδυ, εκείνο το ξημέρωμα που κοιμήθηκες στο πλάι μου. Ένα βαθύ όνειρο ήταν αγάπη μου, μέσα στον τεράστιο ύπνο της ζωής.

 Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Για μια φορά η συγγραφέας θα προδώσει την ηρωίδα της. Για μία και μοναδική φορά θα κλέψει μέσα απο τις λέξεις της Ναυσικάς, την ιστορία της και θα διεκδικήσει την κάθε δική της στιγμή. Μια ιστορία με χίλιες και μία νύχτες ατελείωτου έρωτα και λαθών με ένα μονάχα εμπόδιο, μια κοινωνία ολόκληρη αντιμέτωπη με τα δικά της θέλω. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από τον έρωτα που ένιωσα, την δική σου αγάπη, όταν ξεδιψούσες τα δικά μου χείλη με την δροσιά που πρόσφεραν τα δικά σου. Δεν υπάρχει πιο αψεγάδιαστο συναίσθημα, που ακόμα και το χειρότερο κάρμα να έχουν οι ψυχές σας και τις πιο άλυτες εξισώσεις να σου δίνει ένα αποτέλεσμα με τις πιο *άριστες-άρτιες λύσεις.  Έζησα χίλιες και μία νύχτες δίπλα σου, αγάπησα το κάθε κύτταρο του κορμιού σου, ταξίδεψα σε παραμυθένια όνειρα κρατώντας το δικό σου χέρι, ερωτεύτηκα τις λέξεις που έβγαιναν απο τα χείλη σου ... μα(!)....ότι κι αν έκανα, ότι κι αν άλλαξα δεν ήσουν ποτέ ευχαριστημένος, αφαίρεσες τα "δικά μας&qu

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου ...Είμαι νεκρή μέσα μου.... Δεν θυμάμαι πότε το ένιωσα, πότε έκλεψες την τελευταία μου ανάσα, πότε πήρες στα χέρια σου του κορμί μου και το μετέφερες στην τελευταία του κατοικία. Μαύρα κοράκια περιτριγυρίζουν την ψυχή μου, τα έστειλες να ξεσκίζουν την σάρκα μου μέρα με τη μέρα, ήταν οι δικοί σου απεσταλμένοι που έσερναν το άψυχο κουφάρι μου μες τους δρόμους ποδοπατώντας με. Έκλεισες έναν κύκλο της άμοιρης ζωής μου αγαπημένε μου.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Και ξυπνάς μέσα στου ονείρου σου τη ζάλη....... και αναζητάς ένα χάδι, μια λέξη, ένα βλέμμα......ματια κλειστά, βλεφαρα να τρεμοπαίζουν και νιώθεις τις στάλες να πέφτουν πάνω στα κρύα σου μάγουλα, αισθάνεσαι, με ανάσα γρήγορη και με πάθος να βγαίνει απο τα χείλη σου και να εξαφανίζεται μέσα στη θλίψη της ψυχής σου. Φοβάσαι Ναυσικά! Φοβάσαι να τ΄ανοίξεις γιατί όλα θα πέσουν σαν συντρίμια στο κενό του ονείρου που έκανες μαζί του. Όχι αγαπημένε μου δεν είναι όνειρο, δεν είναι ιστορία για αγρίους, μαύρους και πεινασμένους.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Φώτα, άλλα να με προσπερνούν και άλλα να μένουν εκεί και να με κοιτούν τρεμοσβήνοντας. Νιώθω το κρύο αεράκι στο πρόσωπο μου , πονάω...μ΄ακούς;;; Πονάω!!! Πόσο ακόμα Θέε μου θα αντέξω; Πόσο αναρωτιέμαι... Είναι η κόλαση τόσο κρύα; Νιώθω μόνη, περπατάω, γύρω μου κίνηση, κοσμος, χαμόγελα και φωνές διάχυτες. Κι εγώ μόνη... Θέλω να ξεχάσω, να ξεχάσω τις στιγμές, τα όνειρα, τις ελπίδες, τους ήχους... Θέλω να ξεχάσω το άγγιγμα... Θέλω να ξεχάσω...

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Γράμμα στην Μάνα μου και στον Πατέρα μου Κραυγές....Εσχάτη Προδοσία...Πόνος και σπαραγμός....Μάνες κρατούν σφιχτά τα παιδιά τους...τους πολεμούν, τους σκοτώνουν , ένας λαός ξεριζώνεται....Εκκωφαντικός ο θόρυβος των κραυγών των Ελλήνων Ποντίων....Μάνα δεν έζησα στιγμές που έζησαν οι πρόγονοι μου, μα η καρδιά μου κλαίει τόσο δυνατά που ακούγεται στα πέρατα της Μ. Ασίας, περα ως πέρα.....Πατέρα τα μάτια μου γεμίζουν απο δάκρυα όταν μιλάς για την γιαγιά μου και τον παππού μου, για ττις κακουχίες, τον πόλεμο, την πείνα και την εξαθλίωση των προσφύγων μας.....

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Να μάθεις να ταξιδεύεις αγάπη μου. Να μάθεις να ονειρεύεσαι μεσ΄την βροχή, να φεύγεις, να ξεφεύγεις.  Να αναζητάς ασφαλής προορισμούς κι όχι τόπους φανταστικούς, όχι ονειροπόλους. Να βρείς ανθρώπους που σ΄αγαπούν, ανθρώπους που στοιχειώνουν τις σκέψεις σου με έρωτα, ευτυχία και αναμνήσεις.  Όχι κάλπικες αναμνήσεις. Ψεύτικες και σάπιες ιστορίες. Αλλά αθόρυβες, βουβές, γλυκόξινες γεύσεις, πολύχρωμα χρώματα, κραυγές έρωτα και αναστεναγμους.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοΐδου Πολλές φορές ξυπνάμε μέσα από το λήθαργο του ύπνου και στα πρώτα δευτερόλεπτα αναρωτιόμαστε που βρισκόμαστε... Αλήθεια που είμαι, ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου. Κοίταξα ολόγυρα μου, δεξιά ήταν ένας μεγάλος καθρέφτης που σχεδόν άγγιζε το πάτωμα με καφετιά μπορντούρα γύρω του, δυο κομοδίνα στο χρώμα της κερασιάς έδεναν το σκηνικό και ένα υπέρδιπλο κρεβάτι να αγκαλιάζει το κορμί μου, απέναντι στεκόταν μια τρίφυλλη ντουλάπα να με κοιτά με υπεροπτικό βλέμμα λες και κάτι είχα κάνει στο παρελθόν και μου το κρατούσε μανιάτικο! Μόνη...ένα ακόμα πρωϊνό να ξυπνώ και να είμαι πάλι μόνη! Τι τα θες; Μόνοι ήρθαμε σ΄αυτόν τον κόσμο μόνοι θα φύγουμε στο τέλος.  Δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, δεν θέλω να δω κανέναν σήμερα, θέλω να μείνω εκεί, να βγάλει ρίζες το κορμί μου και να χωθούν μέσα στο πάτωμα να μην μπορέσω να σαλέψω, να μην μπορώ να κουνηθώ.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Ξημέρωσε!!! Από τις γρίλιες αχνοφαίνεται το φως του ήλιου που σιγά σιγά κάνει την εμφάνιση του για να μας θυμίσει ότι μια καινούργια ημέρα ξεκινά. Δύσκολη η ζωή μου, άπειροι προβληματισμοί, φόβοι ξεπηδούν από το μυαλό μου, όνειρα που διακόπηκαν από τις κοφτές ανάσες μου....και η ζωή μου βρίσκετε στο απυρόβλητο της νέας ημέρας. Από μακριά μια γνώριμη μυρωδιά κάνει την εμφάνιση της....ο γλυκός ελληνικός καφές με περιμένει στο τραπέζι της κουζίνας καθώς πιάτα και ποτήρια παίρνουν την θέση τους στα ντουλάπια λες και περιμένανε όλο το βράδυ να γυρίσουν στο γνώριμο για αυτούς χώρο. Μάτια που δεν ανοίγουν από τον ανάστατο ύπνο, ενώ ο Μορφέας δεν μ΄άφηνε σε ησυχία, παρακαλετά, ικεσίες να κλείσει για ένα λεπτό τις κουρτίνες της ψυχής μου, να την ηρεμήσει, να τη δώσει χάρη...αγκαλιάζοντας με τις φτερούγες του το σώμα μου...

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Νιώθεις ότι έχεις δύναμη μέσα σου. Νομίζεις ότι μπορείς να γίνεις κυρίαρχος της ζωής σου. Πιστεύεις σε θεούς και δαίμονες που κατοικούν στην ψυχή σου. Και τελικά συνειδητοποιείς ότι όλοι αυτοί που κινούνται γύρω σου δεν έχουν τίποτα μα έχουν και τα πάντα που διεκδικούν από εσένα, άλλες φορές τα αυτονόητα άλλες φορές τα υπερβολικά ... Αγαπημένη μου Ναυσικά, πριγκιποπούλα, κόρη του βασιλιά των Φαιάκων... Λατρεμένη μου ψυχή...ζήσε! Ονειρέψου...

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Προς την : 3η Υγειονομική Περιφέρεια Μακεδονίας, Γενική Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Μέριμνας-Τμήμα Πρόληψης και Προαγωγής της Υγείας, Πρός όλους τους αρμόδιους φορείς σε θέματα Υγείας Αγαπητοί, Δεχόμεθα ότι μέσα στη δίνη των άσχημων πολιτικοοικονομικών εξελίξεων της χώρας το σύστημα Υγείας βρίσκεται υπο μερική κατάρρευση . Δυστυχώς τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει μάρτυρες των ανόητων και δη ανάρμοστων συμπεριφορών των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών. Ένας ευαίσθητος τομέας θα έπρεπε να χρήζει ιδιαίτερης σημασίας και συμπεριφοράς από όλους μας και περισσότερο από εσάς που εκπροσωπείτε όλους εμάς τους κατοίκους της Δυτικής Μακεδονίας. Το κράτος δεν μπορεί να βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τους πολίτες του ιδιαίτερα σε ευαίσθητα θέματα όπως αυτό της Υγείας. Ίσως για αυτό θα πρέπει να αναλογιστείτε το βάρος των ευθυνών που βρίσκετε στους ώμους σας, δικαίως, εφόσον έχετε επιλέξει τις θέσεις αυτές.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Και ήρθε η στιγμή να πω Αντίο! Ναι...Πέρασαν δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια και περνούν μπροστά στα μάτια μου οι στιγμές εκείνες που σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης έζησα. Συναισθήματα έντονα, περίεργα, το στομάχι ανακατεμένο και "αλατισμένα" δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου. Είμαι εγώ που ξεκίνησα από το σπίτι μου με μια βαλίτσα άδεια, κενή, άχρωμη και άγευστη, είμαι εγώ που έδωσα αγάπη στους ανθρώπους γύρω μου μα δεν ζήτησα τίποτα, μονάχα ειλικρίνεια που πολλές φορές δεν πήρα.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η αγαπημένη μου στήλη στα περιοδικά της εποχής μου ήταν εκείνα που είχαν τον τίτλο «αληθινές ιστορίες αγάπης και έρωτα». Μου άρεσαν πάντα να τα ξεφυλλίζω αλλά αυτές οι ιστορίες με έκαναν να νιώθω ζωντανή! Οι ιστορίες άλλων ανθρώπων. Ζωές με πολλά βάσανα, πόνο, κλάμα, άνθρωποι που υποφέρουν για λόγους άλλες φορές υπερβολικούς και άλλες φορές ανούσιους, βουτηγμένες στον έρωτα, με ενοχές και υπερβολές, λες και θέλουν να τις μοιραστουν νιώθωντας ότι έτσι μειώνουν τον πόνο της ψυχής τους. Ένα βίτσιο!!! Να ζήσω τη ζωή τους, να μπώ στο μυαλό τους για πέντε λεπτά, να νιώσω τον πόνο τους και μετά να αποχωρήσω μέσα στην ασφάλεια της δικής μου ονειρικής ύπαρξης.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Ξημερώνει Παρασκευή!Η ζωή μου ένας αδιάκοπος αγώνας. Όσο με θυμάμαι σπουδάζω, όσο με θυμάμαι βρίσκομαι σε ένα έδρανο, άλλες φορές από την πλευρά της φοιτήτριας κι άλλες φορές από την πλευρά της καθηγήτριας. Δύσκολη ζωή, τεράστιες αναζητήσεις ψυχής! Τι κι αν σας έχω συστηθεί παλαιότερα, τι κι αν με τις ιστορίες μου έχω ξεγυμνώσει τη ψυχή μου σε όλους εσάς. Σήμερα σας γράφω εγώ, όχι η Ναυσικά, όχι κάποια άλλη....αλλά η ψυχή μου! Είναι καιρός να εξομολογηθώ λοιπόν.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Λευκό δέρμα, ροδοκοκκινισμένα μάγουλα και ο έρωτας να ξεχειλίζει από μέσα μου. Ναι ερωτεύτηκα. Συναίσθημα απερίγραπτο και ταυτόχρονα απόλυτο!!! Όταν είσαι 14 χρονών όλα σου φαίνονται όμορφα, τέλεια και ροζ με φρου-φρου και αρώματα, άσπρα και κόκκινα συννεφάκια και ο θεός έρωτας με τα βέλη του να σου χαμογελά πονηρά κι εσύ περιμένοντας πότε θα προσγειωθεί πάνω σε ένα συννεφάκι, να προσγειωθεί δίπλα σου. Στη δική μου περίπτωση ο Μιχάλης εμφανίστηκε αλλά στην πορεία της σχέσης μας μου απέδειξε πως δεν ήταν απλά ένας άνθρωπος, αλλά ένας άγγελος. Γνωριστήκαμε όταν εγώ βρισκόμουν σε πολύ νεαρή ηλικία γιατί αυτός ήταν 15 χρόνια μεγαλύτερος μου, αλλά από τότε είμαστε αχώριστοι.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Μία ακόμη ιστορία φέρνει στο φως την αγωνία της καρδιάς μου... Τι σημασία έχει πως με λένε; Ποια είμαι; Μήπως είμαι η Ναυσικά; Μήπως κάποια άλλη; Πέρασαν πολλοί άντρες από δίπλα μου, ένιωσα εκατοντάδες μάτια να με κοιτάνε, μύρισα δεκάδες αντρικά αρώματα, χιλιάδες υποσχέσεις τους ακούστηκαν απ' το στόμα τους, μα δεν υπήρχε κάτι που να με κάνει να γυρίσω κοντά τους, να νιώσω ότι θέλω να γίνω δική τους....Δεν ζήτησα αυτή την κατάρα, δεν την θέλησα ποτέ, όμως μου δόθηκε, αυτή που έζησα και ζω ακόμα. Αυτό που ήθελα από τη ζωή μου πάντα, ήταν να με αγαπάνε χωρίς φόβο, να μου το λένε, να μου το δείχνουν στο πέρασμα τους, να δω την ψυχή τους, να υπάρχει εκείνη η στιγμή, μονάχα εκείνη που ρίγος νιώθεις να διαπερνά το κορμί σου, γιατί δυο μάτια σε κοιτούν...μονάχα δυο... τα δικά του

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Μεσημέρι Καθαράς Δευτέρας.... Όμορφες σκέψεις .... η φοιτητική μου ζωή ξεκινάει...12 Μαρτίου 2000 και η βαλίτσα μου έτοιμη για το πρώτο της ταξίδι γεμάτη όνειρα, προσδοκίες με πολύχρωμες μπλούζες και παντελόνια να με συνοδεύουν. Έτοιμη! φώναξα στον πατέρα μου και ξεπρόβαλα στην είσοδο του σπιτιού μου. Πλέον πανέτοιμη να ξεκινήσω τα βήματα μιας νέας ζωής. Φορούσα το αγαπημένο μου  τζιν  παντελόνι,  τζιν κοντό  μπουφανάκι, ένα λευκό t-shirt και κόκκινη τσάντα που μου είχε αγοράσει η αδερφή μου γεμάτη χρήματα, την ταυτότητα μου, το φοιτητικό μου πάσο και τα κλειδιά του καινούριου μου σπιτιού...

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου MsC Chrysochoidou Noula Ανοίγει η πόρτα, σκοτεινός διάδρομος, εσώρουχα πεταμένα, φώτα τρεμοπαίζουν...άδεια η ψυχή μου, άδεια! Αβάσταχτος ο πόνος, λιώνει η ψυχή μου....Βιάζεται το σώμα μου γειτόνοι...ακούτε γειτόνοι;;;;...μα γιατί δεν ακούνε;.... Ναυσικά, ετών 16. Σαν τώρα το θυμάμαι...το όνομα που φώναζε η μάνα όταν με έψαχνε στα σοκάκια της γειτονιάς. Αυτό είναι το όνομα μου, Ναυσικά, ξανθομαλλούσα με πράσινα μάτια, κορμί σαν λαμπάδα της Λαμπρής και με περίτρανο χαμόγελο. Γοητευμένη με τα γλυκόλογα των αντρών και βαθιά ονειροπαρμένη θα 'λεγα σήμερα.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Μέσα Οκτώβρη, όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα από την αγωνία μου για το πρώτο μου επαγγελματικό ραντεβού μετά από μήνες.  Άνεργη για μεγάλο χρονικό διάστημα επιτέλους η μέρα εκείνη έφτασε. Ξύπνησα μούσκεμα από τον ιδρώτα και με έναν φριχτό πονοκέφαλο από την αϋπνία. Ούτε ξέρω πόσο λεπτά ή ώρες κατόρθωσα να κοιμηθώ μέσα στη νύχτα. Ένα γρήγορο ντους και με ταχύ βήμα βρέθηκα στην κουζίνα για να πιω έναν δυνατό καφέ. Αν κατάφερνα να περάσω θα ήταν η πρώτη ημέρα στο γραφείο μετά από τρία χρόνια ανεργίας.