Ο δικός μου εφηβικός άγγελος....

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου

Λευκό δέρμα, ροδοκοκκινισμένα μάγουλα και ο έρωτας να ξεχειλίζει από μέσα μου. Ναι ερωτεύτηκα. Συναίσθημα απερίγραπτο και ταυτόχρονα απόλυτο!!!

Όταν είσαι 14 χρονών όλα σου φαίνονται όμορφα, τέλεια και ροζ με φρου-φρου και αρώματα, άσπρα και κόκκινα συννεφάκια και ο θεός έρωτας με τα βέλη του να σου χαμογελά πονηρά κι εσύ περιμένοντας πότε θα προσγειωθεί πάνω σε ένα συννεφάκι, να προσγειωθεί δίπλα σου. Στη δική μου περίπτωση ο Μιχάλης εμφανίστηκε αλλά στην πορεία της σχέσης μας μου απέδειξε πως δεν ήταν απλά ένας άνθρωπος, αλλά ένας άγγελος. Γνωριστήκαμε όταν εγώ βρισκόμουν σε πολύ νεαρή ηλικία γιατί αυτός ήταν 15 χρόνια μεγαλύτερος μου, αλλά από τότε είμαστε αχώριστοι.
Ήταν Νοέμβρης, δύσκολος μήνας, κρύο μα η καρδιά μου πιο ζεστή από ποτέ.  Από τότε που τον γνώρισα άρχισα να πιστέυω πως τελικά υπάρχει ο απόλυτος, ο αληθινός έρωτας, ο άντρας που με έκανε να θέλω όλο και περισσότερο να ζήσω μαζί του, να ρουφήξω την ψυχή του, το αρσενικό που ξεχείλιζε από μέσα του ο  αντρισμός, το απόλυτο αρσενικό, ο άντρας που  θέλει μια γυναίκα δίπλα της.....

Ήταν ένα όμορφο, χειμωνιάτικο πρωινό. Ο ουρανός είχε έντονο το χρώμα του, γκρίζος με μωβιές πινελιές και το τοπίο σκοτεινό, μελαγχολικό, αδιάφορο θα έλεγε κανείς, μα κι εκεί υπήρχε μια απερίγραπτη ομορφιά που μόνο ένας ερωτευμένος θα έβλεπε και το γκρίζο γινότανε στα μάτια μου το πιο παθιασμένο χρώμα της φύσης, αυτό το έντονο κόκκινο χρώμα που βλέπεις στον πίνακα να ξεπροβάλλει σαν άλλη Αφροδίτη ... Μια ειδυλιακή ατμόσφαιρα που επηρεάζει άμεσα μια ευαίσθητη μεν αλλά ρομαντική ψυχή δε. Ήταν εκείνο το μεσημέρι που σκεφτόμουν πότε θα εμφανιστεί στη ζωή μου ο δικός μου άνθρωπος, αυτός που θα συγκινήσει την εφηβική και ταυτόχρονα χαζή ψυχή μου. Άραγε θα ζήσω το παραμύθι αυτό; Θα ανοίξει τις πύλες του ο παράδεισος και για εμένα; Η αλήθεια είναι πως όσο και να το ζητούσε η ψυχή μου δεν περίμενα ότι θα φανώ τόσο τυχερή και θα ζήσω κάτι τόσο δυνατό. Χαζεύω έξω από τα παράθυρο του δωματίου μου, πάντα συντροφιά με τις σκέψεις μου και παρατηρώ τις πρώτες ψιχάλες να πέφτουν από τον σκούρο ουρανό αφήνοντας το δικό τους σημάδι στο παράθυρό μου, το δικό τους αποτύπωμα..... Η ώρα περνούσε χωρίς να καταλάβω και έπρεπε να ετοιμαστώ για να συναντήσω τη κολλητή μου. Εκείνη την ημέρα θα με κάλυπτε η φίλη μου ώστε να συναντήσω ένα παιδί με το οποίο «παιζόταν κάτι». Όχι τίποτα το σοβαρό αλλά είχαμε ανταλλάξει βλέμματα από μακριά, ξέρετε όλα εκείνα τα εφηβικά που κάνουμε. Ετοιμάστηκα λοιπόν, και ξεκίνησα να την συναντήσω στην πλατεία του χωριού μου και μετά θα κατηφορίζαμε προς παραλία που μας περίμενε εκεί ο "ο κάτι παίζεται".
Φτάνοντας εκεί, τα βλέμματα μας ανταμώθηκαν....... Ήταν ακουμπισμένος στις σκάλες που οδηγούσαν στην παραλία και ενώ παράλληλα προσπαθούσα να διακρίνω με τρόπο τα χαρακτηριστικά του προσώπου ένιωθα το κρύο χειμωνιάτικο αεράκι να μου δίνει μικρά χαστούκια λες και προσπαθούσε να με κάνει να γυρίσω το κεφάλι μου προς άλλη κατεύθυνση. Τότε άκουσα τη φωνή της φίλης μου να μου λέει ψιθυριστά «Αυτός είναι ο Μιχάλης...». Σβήνει το τσιγάρο του  και σηκώνει το πρόσωπό του με τα μεγάλα καταγάλανα μάτια του για να με κοιτάξει ενώ παράλληλα η φίλη μου έκανε τις απαραίτητες συστάσεις. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν στο γήινο κενό και διακτινίστηκαν σε έναν παράλληλο κόσμο. Αυτό ήταν!!!Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, δυνατά και ασταμάτητα...τα πόδια μου να κόβονται και την ανάσα μου να σβήνει σιγά-σιγά και για όσους θεωρούν ότι είναι υπερβολή το να ακούνε καμπάνες να χτυπούν ντιν, νταν, ντιν, νταν, είμαι σίγουρη πως εγώ εκείνη την ημέρα άκουσα ολόκλοηρη Φιλαρμονική να παίζει. Δεν είχα ξανανιώσει ποτέ έτσι στη ζωή μου άλλωστε ήμουν μόλις δεκατεσσάρων χρονών θα σκεφτείτε πότε να προλάβω(;) Ήταν ο πιο γλυκός και όμορφος άνθρωπος που έχω δει σε ολόκληρη τη ζωή μου. Δεν ήξερα, δεν άκουγα, δεν καταλάβαινα τι γίνεται γύρω μου, λες και ο χρόνος σταμάτησε εκεί ανάμεσα μας... Το μόνο που ένιωθα ήταν ότι οι ενέργειές μας να συναντιούνται σαν μια άλλη ατομική βόμβα και να δημιουργούν μια τεράστια έκρηξη, έκρηξη συναισθημάτων.... Ήταν πια επίσημο...Ναί, ήμουν ερωτευμένη!!!Αχ! έρωτα.....
Αρχικά, τον χάζευα που μεταξύ μας αν με έβλεπε κάποιος θα σκεφτόταν ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Δυστυχώς, μετά την γνωριμία μας και τα πρώτα κοινά μας βλέμματα δεν μου έδινε καμία σημασία και είχα αρχίσει να νιώθω την απογοήτευση να με περιτριγυρίζει σιγά σιγά.  Ξαφνικά, ένας φίλος του άρχισε να με πειράζει με διάφορους τρόπους, βγάζοντας μέ με ιδιαίτερα εκνευριστικό τρόπο από τον ονειρικό κόσμο μου, εκτός ελέγχου. Φυσικά αντέδρασα. Του φώναζα να με αφήσει ήσυχη αλλά εκείνος δεν σταματούσε, συνέχιζε ακόμα περισσότερο! Εντελώς ξαφνικά νιώθω ένα χέρι περνάει απότομα από μπροστά μου. Μία, δύο τρείς και πριν προλάβω καλά καλά να καταλάβω τι είχε συμβεί, ακούω τη μελωδική και βελούδινη φωνή του «Φίλε, νομίζω πως την άκουσα να σου λέει να την αφήσεις ήσυχη αλλά δεν βλέπω να παίρνεις από λόγια!!». Δεν θυμάμαι και πολλά, λίγο το άγχος, λίγο η ένταση...ε λίγο τα λόγια του παππά...όχι, όχι, λάθος, ποιός παππάς και πράσινα άλογα;;;Ήταν η πρώτη φορά που έδειξε να με προσέχει! Εμένα, εμένα (;) Ναι, ήρθε δίπλα μου και κάθησε και με ρώτησε αν είμαι καλά. Προσπάθησα να του απαντήσω αλλά ένιωθα τη φωνή μου να έχει εγκλωβιστεί μέσα μου, ούτε ψίθυρος δεν έβγαινε. Μάταιος κόπος. Όσο και να προσπαθούσα μου ήταν πολύ δύσκολο να βάλω τις σκέψεις μου, την αναπνοή μου και τη φωνή μου σε μια τάξη. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που φοβόμουν μην την ακούσει και αρχίζει να γελά. Προσπάθησε να μου πιάσει την κουβέντα και τότε άρχισα να αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να είναι τόσο υπέροχος, τόσο τέλειος...ένας άγγελος της γης....
Άρχισα να χάνομαι, να αισθάνομαι, να τρελαίνομαι...και....  ξαφνικά περνάει το χέρι του στη μέση μου και με παίρνει αγκαλιά. Αχ, αυτή η αγκαλία, ζεστη, τρυφερή και ονειροπόλα. Τότε μου ψιθυρίσε στο αυτί «μήπως δεν νιώθεις άνετα; Θέλω να νιώθεις άνετα μαζί μου...Θέλω να μην....», ούτε θυμάμαι τι έλεγε παρακάτω, δεν ήξερα τι να απαντήσω, δεν άκουγα τις λέξεις. Ταξίδευα σε πελάγη ευτυχίας. Προτίμησα να τον κοιτάξω στα μάτια, αλλά τελικά αποδείχθηκε ακόμη πιο λάθος κίνηση. Το υπέροχο χαμόγελό του, οι καταγάλανες χάντρες των ματιών του, με μπέρδεψαν ακόμη περισσότερο και έκανε την καρδιά μου να χτυπά πιο δυνατά, είπαμε ολόκληρη φιλαρμονική γύρω μου..τώρα δε μη σας πω και Μέγαρο Μουσικής, θα σκεφτείτε οτι υπερβάλλω εφηβικά. Δεν μπορούσα να πιστέψω όλο αυτό το πραγματικά υπέροχο σκηνικό, όταν ξαφνικά σκύβει και μου δίνει ένα φιλί στο στόμα, ολοκληρώνοντας τον παράδεισο, ο Αδάμ και η Εύα και ο απόλυτος έρωτας!  Ήταν το πιο μοναδικό, το πιο γλυκό φιλί που μου έχουν δώσει ποτέ, μεταμορφώνοντας το συννεφιασμένο τοπίο σε ένα μικρό παράδεισο! Τον δικό μας παράδεισο!Ο άγγελος μου.....ο Μιχάλης μου....
Και το δικό μου εφηβικό όνειρο  στο μικρό και ροζ εφηβικό μυαλουδάκι μου έτσι έμοιζε. Δεν ήθελα να τελειώσει αυτό  το παραμύθι δεν ήθελα να περάσω τις πύλες της κολάσεως αλλά να μπω στον παράδεισό της ψυχής του, όταν........................ ξαφνικά άκουσα το κινητό μου να χτυπά. Ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος μου είπε πως αν δεν γυρίσω σπίτι εγκαίρως θα ήμουν τιμωρημένη για πολυυυύ καιρό!!! Όπως ήταν φυσικό, έφυγα σαν την τρελή και μόνο λίγο πριν φτάσω στο σπίτι συνειδητοποίησα πως δεν είχα κανέναν τρόπο για να τον ξαναδώ. Πολλές φορές βρέθηκα στην παραλία του χωριού μου, αλλά ποτέ δεν τον πέτυχα εκεί. Ο καιρός περνούσε και είχα αρχίσει να απογοητεύομαι. Είχα αποφασίσει να μην τον σκεφτώ ξανά και να μην τον αφήσω να αναστατώσει  τα γεμάτα ροζουλή ονειρά μου. Αλλά τι λέω(;) πόσο δυνατή μπορεί να είναι η θέληση απέναντι στη μοίρα; Είχε περάσει αρκετός καιρός νομίζω περίπου έξι μήνες και ήμουν σίγουρη πια ότι πλέον με είχε ξεχάσει. Αυτό που δεν  ήξερα όμως ήταν ότι υπήρχε το ριζικό, οι μοίρες...ξέρετε οι γνωστές!
Σάββατο βράδυ και όπως κάθε εβδομάδα είχαμε την γνωστή κοριτσίστικη έξοδο. Μαζευτήκαμε όλες μαζί, φρέσκα κορίτσια, νιάτα όπως λέει και ο μπαμπάς μου όμως να λίγο πριν φτάσω στην πόρτα του σπιτιού μου, ακούω τον ήχο του κινητού μου να χτυπάει. Το βγάζω  από την τσάντα μου για να διαβάσω το μήνυμα « Γειά σου Ναυσικά! Τι κάνεις;  Είμαι εκείνο το παιδί από το χωριό σου που γνωριστήκαμε στην παραλία!». Χριστέ μου δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν εκείνος!!! Μου έστειλε μήνυμα.... Άρχισα να ουρλιάζω! Δεν μπορούσα να το πιστέψω!!!Ήμουν ευτυχισμένη! Με θυμόταν.....ναι με θυμόταν δεν με είχε ξεχάσει.
Η συνέχεια της ιστορίας (;) είναι η γνωστή φυσικά. Με τη μόνη διαφορά ότι τώρα δεν είμαι έφηβη κι αυτός κι εγώ έχουμε ωριμάσει μέσα από τον έρωτα, τις εμπειρίες και τις καταστάσεις της ζωής... Είναι πιο δυνατό από ποτέ και όσο περνάει ο καιρός γίνεται ακόμη πιο δυνατό. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως μου απέδειξε πως θα είσαι αρκετά τυχερή και ευλογημένη αν γνωρίσεις τον φύλακα άγγελο σου να σε κοιτά και να σ΄αγγίζει με σάρκα και οστά...