Η σκιά μου....

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου

Μία ακόμη ιστορία φέρνει στο φως την αγωνία της καρδιάς μου... Τι σημασία έχει πως με λένε; Ποια
είμαι; Μήπως είμαι η Ναυσικά; Μήπως κάποια άλλη;
Πέρασαν πολλοί άντρες από δίπλα μου, ένιωσα εκατοντάδες μάτια να με κοιτάνε, μύρισα δεκάδες αντρικά αρώματα, χιλιάδες υποσχέσεις τους ακούστηκαν απ' το στόμα τους, μα δεν υπήρχε κάτι που να με κάνει να γυρίσω κοντά τους, να νιώσω ότι θέλω να γίνω δική τους....Δεν ζήτησα αυτή την κατάρα, δεν την θέλησα ποτέ, όμως μου δόθηκε, αυτή που έζησα και ζω ακόμα. Αυτό που ήθελα από τη ζωή μου πάντα, ήταν να με αγαπάνε χωρίς φόβο, να μου το λένε, να μου το δείχνουν στο πέρασμα τους, να δω την ψυχή τους, να υπάρχει εκείνη η στιγμή, μονάχα εκείνη που ρίγος νιώθεις να διαπερνά το κορμί σου, γιατί δυο μάτια σε κοιτούν...μονάχα δυο... τα δικά του
....κι εσύ να έχεις τα δικά σου να κοιτούν μόνο εκείνον, να καίγεται η ψυχή σου που δεν τον βλέπεις, να πνίγεται η φωνή σου όταν τον ακούς, να λιώνει το κορμί σου όταν τον αγγίζεις...αισθήματα και πράσινα άλογα θα μου πείτε, δεν υπάρχει περίπτωση να το ζήσεις αυτό, δεν θα έρθει ποτέ μην περιμένεις άδικα, αρκέσου σε κάτι που θα το πλησιάζει. Αρνούμαι. Δεν το δέχομαι, όχι ποτέ!!!Αν είναι να ζήσω κάτι θα είναι το απόλυτο, όχι μια ψευδαίσθηση του. Κι αν το ζήσω, κι αν το αισθανθώ, τότε  ποιο θα είναι το τίμημα!!!! Ας είναι όποιο θέλει. Τουλάχιστον θα γεμίσω την ψυχή μου και θα πω ότι έζησα τον απόλυτο έρωτα. Τι δεν με πιστεύετε; Δεν υπάρχει λέτε;;;;; Κι όμως υπάρχει, σας το λέω υπάρχει κι ας ήθελα  οι συνθήκες να ήταν διαφορετικές απ΄ότι τώρα και να το έχω στην αγκαλιά μου ολοκληρωμένο. Αλλά αρκεί που ήρθε στη ζωή μου, έστω και μ΄αυτόν τον τρόπο, θα αρκεστώ προς το παρόν, μα θα το διεκδικήσω, θα το κάνω δικό μου....αν το θέλω...αν το θέλει....!
Ώρα να σας το διηγηθώ, δε νομίζετε; 

Πέμπτη ξημερώματα, μετά από πολύωρο ταξίδι, έφτασα, κουρασμένη μεν αλλά ήταν ένα ευχάριστο και ανυπόμονο ταξίδι δε. Καταλαβαίνετε. Ταξί και στο σπίτι γρήγορα. Τα τηλέφωνα δεν σταμάτησαν από την ώρα που ξεκίνησα μέχρι και την ώρα που έφτασα.Την ίδια ημέρα είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε. Αυτό που δεν σας είπα είναι το πώς γνωριστήκαμε, πάντως όχι με τον συνηθισμένο τρόπο που μπορεί να φαντάζεται ο ανθρώπινος νους....Ξεκίνησε από κάτι απλό, όμως δεν θα σας το πω, επιτρέψτε μου αυτό να το κρατήσω για 'μενα. Ίσως κάποτε να το μοιραστώ. Ίσως.... 

Ήρθε η στιγμή που περιμέναμε κι οι δυο. Περπατάω στον δρόμο, σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό, στα στενά της πόλης, ένα πρωί του Δεκέμβρη έτοιμη για να τον συναντήσω. Ατελείωτες ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις. Άραγε θα έρθει; Είναι αλήθεια αυτό που νιώθω; Ποιος είναι πραγματικά; Με πολλά πολλά γιατί να συνοδεύονται στο τέλος. Είναι η καρδιά μου που χτυπάει σαν τρελή, νιώθω τα βήματα μου πιο αργά... κι η ανάσα μου γίνεται ολοένα και πιο βαριά. Γιατί; Κι άλλα γιατί; Σταμάτα μυαλό, σταμάτα! Μη σκέφτεσαι άλλο. Μου τελειώνει το οξυγόνο, Χριστέ μου πλησιάζει η ώρα,  θα τον δω (;)

Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο μου! Το σηκώνω, είναι η φίλη μου που θέλει να την βοηθήσω σε κάτι κι εγώ στέκομαι εκεί και τον περιμένω. Αγωνία, τρέμουν τα πόδια μου κι ας μην το δείχνω, νιώθω ότι η καρδιά μου ακούγεται στους γύρω μου, μη χτυπάς. Σσσσςςςς θα μας ακούσει κανείς. Η γραμμή μου δεν έχει κλείσει. Γυρίζω πίσω μου και τον βλέπω είναι εκεί και με κοιτάει, μου χαμογελάει, φαίνεται αγχωμένος είναι όμως(;) ενώ εγώ του κάνω νεύμα να περπατήσουμε και εκείνος μ΄ακολουθεί σιωπηλός. Κρατάει ένα λευκό τριαντάφυλλο που μου το προσφέρει. Κι εγώ χαμογελάω, δεν το περίμενα, όχι δεν το περίμενα αλήθεια....είναι μια κίνηση που πραγματικά με κόλλησε στον τοίχο. Δεν υπάρχουν λόγια για να το εξηγήσω. Το έχω ακόμα αλλά δεν του το έχω πει...το ΄χω μαζί μου κάθε μέρα.

Περπατήσαμε ο ένας δίπλα στον άλλον, καταλήξαμε σε ένα καφέ. Παραγγείλαμε. Η αμηχανία είναι έκδηλη στο πρόσωπο μου, βρίσκεται στον αέρα, την ένιωθα έντονα το ομολογώ, δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησε αυτό, μα αμέσως θαρρώ πως ένιωσα οικεία. Η συζήτηση είχε ξεκινήσει, λίγα πράγματα για αυτόν, λίγα πράγματα για 'μένα, πολιτικά, οικονομικά, επαγγελματικά ...απ΄ολα είχε ο "μπαξες". Είπαμε πολλά, γελάσαμε....μα ήρθε η ώρα να χωριστούμε, να τραβήξει ο καθένας το δρόμο της επιστροφής του.  Και εκεί που δεν ξέραμε κι οι δύο πως να το χειριστούμε σαν παιδιά που πηγαίνουν πρώτη μέρα στο σχολείο, με κοίταξε και μου είπε:
-" Έτσι θα φύγεις;" Κοιταζόμαστε.
.............. δευτερόλεπτα..........
...............σιωπή......................
Κλείνω τα μάτια χωρίς καμιά σκέψη και κάνω την πρώτη κίνηση, εκεί στο πάρκο, αυτοκίνητα πάνω-κάτω, πεζοί αδιάφοροι να περνάνε, αλλά και να κοιτούσαν ήταν σα να μην υπήρχαν για εμένα, εκείνη την στιγμή όλα είχαν σταματήσει. Μόνο αυτός κι εγώ. Γεύση έντονη, υγρή, συναίσθημα απερίγραπτο, ο χρόνος σταμάτησε εκείνη την ημέρα, εκείνη την ώρα, εκείνο το λεπτό....Αχ Θεέ μου μαρμάρωσε τα κορμιά μας! Δώσε μας αιώνια χάρη, άκουσε τον χτύπο της καρδιάς μας. Οι δύο γίναμε ένα, τα χείλη μας ενώθηκαν το ίδιο και οι καρδιές μας. Για τα κορμιά μας ούτε λόγος.
Νομίζω ότι δεν το περίμενε, μάλιστα αυτό μου είπε κάποια στιγμή σε μία από τις πολλές συζητήσεις μας αργότερα. Όλες αυτές τις μέρες συναντηθήκαμε τρεις φορές σωματικά μα οι ψυχές μας βρισκόντουσαν κάθε λεπτό μαζί. Δεν θα μπορούσα να σας περιγράψω μέσα από μία οθόνη και ένα πληκτρολόγιο τον ερωτισμό που υπήρχε στον αέρα, σα μαγνήτης. Ναι, ναι σα μαγνήτης. Είχαν έρθει τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Ήταν τόσο δυνατό, τόσο παθιασμένο και τόσο όμορφο ταυτόχρονα. Αυτή την στιγμή θα την ζούσα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά.....με πολλά θαυμαστικά να την συνοδεύουν. Γνώρισα ΑΥΤΟΝ!!!! Δεν μετάνιωσα για ΤΙΠΟΤΑ μαζί του. Δεν έχω λόγο να το κάνω άλλωστε γιατί όλα τα συναισθήματα ήταν έντονα κι ας υπήρχαν διάφορα που μας σταματούσαν. Οι στιγμές ήταν μαγικές λες και  το σύμπαν είχε "κληρώσει" ότι οι ψυχές μας θα είναι μαζί. Έστω για εκείνη την στιγμή.
Με λίγα λόγια θα σας περιγράψω τι συνέβαινε όλες αυτές τις ημέρες-ώρες-λεπτά. Ήπιαμε μαζί καφέ, με τάισε από το γλυκό του, καθίσαμε αγκαλιά, ξαπλώσαμε στο κρεβάτι, στον καναπέ, συζητήσαμε, γελάσαμε, περπατήσαμε, έκλαψα....Ναι δεν ντρέπομαι να σας το πω, έκλαψα!
Και ήρθε η στιγμή του αποχωρισμού, τόσο άμεσα, τόσο άδικα. Φεύγω, φωνάζω, ουρλιάζω, σταμάτα με...που είσαι; που χάθηκες; γιατί δεν είσαι εδώ; Ξεκίνησα, είναι νύχτα και τα μάτια μου κλαίνε, όχι όμως από χαρά, αλλά από λύπη. Πότε θα ξαναδώ το πρόσωπο σου, το επιθύμησα ήδη. Τα υγρά χείλη σου, τη γεύση που άφηνε στο στόμα μου. Τα δάχτυλα των χεριών σου που άγγιζαν τα δικά μου. Την αγκαλιά σου που δεν πρόλαβα να την χορτάσω. Πνίγομαι, θέλω να κατέβω. Δεν το αντέχω! Σβήνει το χαμόγελο απ΄τα χείλη μου. Κατέβα φωνάζει το μυαλό μου, μα δεν πρέπει και το ξέρω.........................................
Περπατάω και είσαι δίπλα μου, μ΄ακολουθείς πιστά. Δεν μπορώ να σε ξεριζώσω. Δεν μπορώ να σε διώξω. Είσαι η σκιά μου. Έγινες η σκιά μου.......να το ξέρεις αυτό όπου και να ΄σαι.
(Συνεχίζεται....να είστε σίγουροι)