Αγαπητό μου, παλιό και σκονισμένο ημερολόγιο
Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Καθώς πνίγεται η πόλη μες τις στάλες της βροχής νιώθω έρημη και μοναχή. Και δωσ΄του η καταιγίδα να δυναμώνει και ν΄ακούγονται βροντές κι αστραπές. Μοιάζει να μην είναι η δική μου η ζωή, φαντάζει ένα όνειρο απύθμενο, ένα σκοτάδι δίχως να βρίσκει το φώς του. Και λείπεις...λείπεις πολύ, μονάχα η σκέψη μου είναι μαζί σου. Λείπει εκείνο το βράδυ, εκείνο το ξημέρωμα που κοιμήθηκες στο πλάι μου. Ένα βαθύ όνειρο ήταν αγάπη μου, μέσα στον τεράστιο ύπνο της ζωής.