Αγαπητό μου, παλιό και σκονισμένο ημερολόγιο

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου

Καθώς πνίγεται η πόλη μες τις στάλες της βροχής νιώθω έρημη και μοναχή.
Και δωσ΄του η καταιγίδα να δυναμώνει και ν΄ακούγονται βροντές κι αστραπές. Μοιάζει να μην είναι
η δική μου η ζωή, φαντάζει ένα όνειρο απύθμενο, ένα σκοτάδι δίχως να βρίσκει το φώς του. Και λείπεις...λείπεις πολύ, μονάχα η σκέψη μου είναι μαζί σου. Λείπει εκείνο το βράδυ, εκείνο το ξημέρωμα που κοιμήθηκες στο πλάι μου. Ένα βαθύ όνειρο ήταν αγάπη μου, μέσα στον τεράστιο ύπνο της ζωής.
Με λένε Ναυσικά και είμαι 36 ήδη.
Με μπούκλες στα ξανθά μου τα μαλλιά, με τα μεγάλα καστανοπράσινα μάτια που μου χαρισε η ζωή. Εγώ, που κάποτε φώτιζε ο ουρανός  το βλέμμα μου και τρανταζόταν κάθε σημείο στο βάδισμα μου...Εγώ, κάποτε.....!!!!
Μάζεψα τα όνειρα μου σε βαλίτσες, δεν μου ζήτησες το κλειδί της καρδιάς μου και αποφάσισα να αποχωρήσω. Μόνη...προχωράω μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια που μ΄αφησες καρδιά μου να περιφέρομαι με δάκρυα στα μάτια. Σκέψεις, σκέψεις πολλές και γκρίζες, μονόχνωτες και όνειρα απατηλά που έκανα μαζί σου το προηγούμενο καλοκαίρι. 
Σου έδωσα τα όνειρα μου, τα έδεσα μαζί με τα δικά σου να καίγονται στα ερωτικά σου λόγια, στην ανάσα σου κάτω από το φώς του φεγγαριού, να φλέγονται τα ματια σου όταν με κοιτάς. 
Ήταν μια μέρα πριν τρείς εβδομάδες όταν έμαθα ότι καταπάτησες τα κοινά μας όνειρα. Κι όμως εγώ πάλι δεν σου είπα κάτι. Σ΄άφησα να τα σκεφτείς μόνος σου, να ζυγίσεις τα λάθη σου, να επιστρέψεις εσύ σ΄εμενα ...όχι γιατί σε πίεσα εγώ. Ποτέ αυτό δεν το θέλησα. Σε περίμενα ως πιστή Πηνελόπη να γυρίσεις στην Ιθάκη, κοιτούσα το παράθυρο μου κι έλεγα ότι θα έρθεις μια μέρα μόνος σου στο σπίτι μας. Θα επιστρέψεις πληγωμένος από την μάχη αλλά θα πέσεις στην δική μου αγκαλιά. Έκανες λάθη πολλά και τα συγχώρεσα, έτσι είναι η αγάπη όμως, πονάει αλλά συγχωρεί. 
Κι όμως η ιστορία μου δεν είναι διαφορετική από ιστορίες άλλων γυναικών που με προσπερνούν στον δρόμο. Βάδισα έναν μοναχικό δρόμο όλα τα χρόνια, πάλεψα να αποκτήσω όλα αυτά που οι άνθρωποι αναζητούν στο ταξίδι της ζωής τους. Ήταν δύσκολος δρόμος και πολλές φορές λύγισα μέσα στις δυσκολίες και στα μουντά μαύρα χρώματα που "έβαφαν" τον δρόμο μου. Πάντα σηκωνόμουν κι ας ήταν βαρύ το πάπλωμα που με σκέπαζε. Αυτή την φορά είναι διαφορετικά νιώθω το βάρος ολοένα να μεγαλώνει, μερικές φορές δεν θέλω να ξυπνήσω, να ζήσω τις πρωινές αχτίδες φωτός να πέφτουν στο πρόσωπο μου. Ναι, κουράστηκα. Κουράστηκα να πέφτω, να χτυπώ και να νιώθω μόνη μου κάθε μέρα, να μην έχω δίπλα μου αυτό που αναζητούσα στην άμοιρη μου ζωή. Γιατί με χτυπάς τόσο δυνατά, αναρωτιέμαι κάθε φορά;;;; Γιατί πιστεύεις ότι είμαι περισσότερο δυνατή από άλλους;;; 
Η ζωή μου ξεκίνησε ένα ανοιξιάτικο πρωινό του Μάρτη. Τυχαίο γεγονός η σύλληψη μου το ίδιο και η γέννηση μου καθώς η μάνα δεν πήγαινε στην κλινική για να με φέρει στον κόσμο. Αλλά εγώ ανένδοτη, βιαζόμουν να έρθω, ν΄ανοίξω τα φτερά μου σ΄έναν κόσμο που δεν γνώριζα. Εκεί εγώ, πείσμα...μεγάλο πείσμα! Ήταν 15 Μάρτη όταν άνοιξα τα μάτια μου σε τούτο τον άδικο προς εμένα κόσμο και δέχτηκα την αγάπη της οικογένειας μου. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, μεγάλωνα σε ένα όμορφο οικογενειακό περιβάλλον με όλες τις δυσκολίες του και όλα τα καθημερινά προβλήματα του, μα ήταν η οικογένεια μου, οι άνθρωποι που με αγάπησαν για τον δυναμικό μου χαρακτήρα, για το πείσμα που σας έλεγα, για τα καστανοπράσινα μου μάτια. Δεν ήθελα ποτέ βοήθεια από τους δικούς μου, πάντα τα κανόνιζα όλα μόνη μου. Μόνη μου ξυπνούσα, ντυνόμουν για το σχολείο, ταξίδευα είκοσι λεπτά με το λεωφορείο για να πάω να διδαχτώ όλα εκείνα τα καινούργια από τους καθηγητές μου. Μόνη μου έγινα μαθήτρια του 16, μόνη μου και μαθήτρια του 19...όλα τα είχα βάλει σε μία τάξη. Έτσι νόμιζα. Δεν άργησε να έρθει το Πανεπιστήμιο στη ζωή μου. Ένας δρόμος ακόμα σκεφτόμουν. Θα τα καταφέρω!!!! Ποτέ δεν είχα πεί ότι δεν θα μπορέσω, μα φυσικά δεν επέτρεπα στον εαυτό μου την αποτυχία γι΄αυτό και συνέχιζα, συνέχιζα και συνέχιζα να βαδίζω κι αυτό το μονοπάτι και το επόμενο...και το επόμενο... Δεν άφησα δρόμο και στενό να μην το διασχίσω περήφανα για τις κατακτήσεις μου. Για όλα αυτά που απέκτησα με τα δικά μου χέρια.  Όπως έλεγε ένας δάσκαλος μου, με το δικό σου το σπαθί Ναυσικά, μόνο με το δικό σου. Κι ας ήμουν έκτη δημοτικού όταν το πρωτοάκουσα. Παιδί θα πείς ήμουν ακόμα. Μα από τότε μου είχε μείνει αυτή η έκφραση δάσκαλε. Όπου κι αν είσαι, αν βρίσκεσε στη ζωή κύριε Στέφανε Λ. θέλω να στο πω, να στο φωνάξω ότι άκουσα ότι μου είπες τότε. Με το σπαθί σου....!!!!! Αυτό τον δρόμο ήθελα και με την προτροπή σου αυτόν ακολούθησα. 
Κι αν αναρωτιέστε αν τα κατάφερα θα σας πω πως ναι!!!Τα κατάφερα. Μα όχι χωρίς θυσίες, τέσσερις δουλειές, τρία πτυχία και να περιμένω το τέταρτο να έρθει, με δύο ξένες γλώσσες και μια τεράστια προϋπηρεσία να μ΄ακολουθεί. Με δύο ζευγάρια μάτια να με κοιτούν και ένα σπίτι έτοιμο, στρωμένο και περιποιημένο να είναι εκεί να με περιμένει. Την ηρεμία της ψυχής μου αναζητούσα. Μόνο αυτή και την βρήκα διώχνωντας κάθε τι που τυρρανούσε κάθε κύτταρο μου. Έβαλα στη σειρά διάφορα μικρά θεματάκια που τότε φάνταζαν τεράστια στο δικό μου μυαλό, αλλά όχι μόνο αυτά, έβαλα κι ανθρώπους στη σειρά. Ναι, ανθρώπους που δυσκόλευαν την καθημερινότητα μου. Γι΄αυτό και σήκωσα ξανά το κεφάλι μου προς τον ήλιο. Δινόμουν σώμα και ψυχή. Τα έκοψα αυτά μάτια μου...τα ξεπέρασα. Είμαι αυτή που επέλεξα αγαπημένα πρόσωπα να τα έχω μέσα στη ζωή μου αλλά ως εκεί. Αποφάσισα να περνάω καλά εγώ. ΕΓΩ!!! Τ΄ακούς εγωιστικό;;;Όχι δεν είναι καθόλου σε πληροφορώ. Ήρθαμε σ΄αυτό τον κόσμο για να ζήσουμε. Και το φωνάζω να το ακούσεις. ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ! Εμείς και όλοι οι άλλοι δίπλα μας, να χαμογελάμε, να δουλεύουμε, να ευχαριστιόμαστε την κάθε στιγμή, να χαιρόμαστε με τα καλά που μας τυχαίνουν και να λυπόμαστε με τ΄αλλα, που κι αυτά μέσα μας βρίσκονται. Πάει η Ναυσικά που ήξερες. Τελείωσε εδώ και καιρό, νομίζω το έχεις ήδη καταλάβει. Τι κι αν πολλές φορές τα προβλήματα σε ρίχνουν ψυχολογικά. Έ, και; Λες και θα είναι τα μοναδικά; 
Δεν άλλαξα απλά σελίδα.
Πέταξα το παλιό σκονισμένο βιβλίο που είχα γράψει το παρελθόν μου.
Αγόρασα με δικά μου χρήματα ένα νέο και σου στέλνω ένα μήνυμα.
 ........................................................

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Έζησα, ονειρεύτηκα, έκλαψα, δημιούργησα, σκέφτηκα, χαμογέλασα, προβληματίστηκα, ........


Αλλά άλλαξα....Είμαι εγώ και η νέα μου ζωή στα χέρια τα δικά μου. 
Την είχα παρατήσει. Την είχα χαρίσει σε άλλα χέρια. Τα δικά του χέρια. Δεν μου την έκλεψε αλλά νόμιζε ότι του την χάρισα. Όμως όχι!! Την δάνεισα...Αυτό ήταν το λάθος το δικό μου, δάνεισα κάτι που δεν ανήκει σε κανέναν. Είναι δική μου γι΄αυτό κι εγώ το αποφάσισα και στο έδειξα ότι πλέον δεν με απασχολεί ότι κι αν κάνεις. Είναι το τελευταίο γράμμα που σου γράφω στο παλιό μου ημερολόγιο.

Ήταν ένα αντίο διαφορετικό απ΄τα άλλα; Όχι! Απλά είναι ένα νέο ξεκίνημα......στο σκονισμένο και μαύρο, παλιό μου ημερολόγιο....!




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υπό το φως του ενδυματολογικού κώδικα των επιχειρήσεων

H εξομολόγηση....

Γραμμένο το "κίτρινο" της έλξης. Μ΄ακούς;