Είναι σκέψεις, είναι ο αέρας και οι σταγόνες των δακρύων σου

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου


Είναι πολλές φορές που ακούς λέξεις από αγαπημένα πρόσωπα που πληγώνουν όλο σου το είναι...
Είναι στιγμές που θέλεις να γυρίσεις τον χρόνο και να κάνεις άλλες επιλογές από αυτές που έκανες στο παρελθόν σου...
Είναι εκείνα τα δύσκολα μονοπάτια της ζωής που διάλεξες ν' ανέβεις χωρίς να σε κρατάει κανείς...


Είναι τρέλες που πέρασαν σε κλάσματα δευτερολέπτων από το μυαλό σου...
Όλα εκείνα που μέσα σε ένα κλίμα υστερίας προσπάθησες να τα διώξεις μεμιάς αλλά νιώθεις αδύναμη να τα διαχειριστείς και πάλι.
Κάποιες φορές ζούμε μέσα όνειρα, σαν φούσκες γυρίζουν γύρω μας μέχρι να μεγαλώσουν και να σκάσουν. Μα όταν σκάσουν, σου δίνουν άλλοτε γλυκόξινες γεύσεις και άλλοτε πικρόξινες. Ποτέ δεν σου δίνουν τη γλύκα που επιζητείς. Δεν ξέρω πως μπορείς να το εξηγήσεις. Δεν ξέρω αν μπορείς να δώσεις έστω χρώμα στα όνειρα όπως και γεύσεις. Αυτό που ξέρω είναι τα συναισθήματα που βγάζουν, ο τρόπος που σε επηρεάζουν, όταν σε αγγίζουν, όταν με τρόμο τα σκέφτεσαι ότι θα έρθουν να σκοτεινιάσουν τις όμορφες, έστω και λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς που έχεις. Ίσως είναι το μελάνι της ζωής που έγραψαν οι μοίρες για εσένα, ήταν χρώμα μουντό, ξεθωριασμένο, σκούρο και μερικές φορές ... να(!) μερικές φορές δεν το έβλεπες κι ας ήταν μπροστά σου. Δεν είναι η ζωή εύκολη αγάπη μου. Κι ας μη το ξεστόμισαν ποτέ οι γονείς σου.  Κι εκεί ξεκινάει το δικό σου στόρυ. Εκείνο που με μελανά χρώματα ξεκίνησε, που πάλεψες και παλεύεις να αποκτήσει ένα γλυκό, έντονο, ζεστό, γεμάτο σαν ουράνιο τόξο χρώματα! 
Κάπου εκεί μέσα σε μία φούσκα, είναι και το δικό σου όνειρο. Έρχεται για να σου δείξει ότι υπάρχει και αυτό που σου αξίζει.
Να σου δώσει όμορφες στιγμές. 
Να γεμίσει την ψυχή σου. 
Να απαλύνει την καρδιά σου. 
Να αποκτήσει νόημα η ζωή σου. 
Όχι ότι δεν έχει νόημα από μόνη της. Αλλά άνθρωποι είμαστε και θέλουμε να αισθανόμαστε πολύ περισσότερα. Θέλουμε να μπορούμε να αναπνέουμε με ευκολία μέσα από τη δύσκολη καθημερινότητα.
Είμαι η Ναυσικά. Μια μητέρα. Μια γυναίκα. Ίσως και μία ηρωίδα μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου. Έξω από αυτό δεν δίνω το παραμικρό δικαίωμα να ακούσεις τον εκκωφαντικό θόρυβο της ψυχής μου όταν βγαίνουν οι σταγόνες μία μία από τα μάτια μου. Αυτά τα μάτια που βυθίστηκαν στο σκοτάδι για δύο χρόνια. Αυτά τα χέρια που κουράζονται καθημερινά να αποδεικνύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν... Ότι πρέπει να τα καταφέρουν.
Ήταν Οκτώβρης... Μία χρονιά δύσκολη για εμένα. Προβλήματα και έντονοι καυγάδες βίωνα καθημερινά. Μα ερχόταν το πρωινό και σκεφτόμουν " Πρέπει να αντέξεις"....
Εκείνη η χρονιά μου έμαθε πολλά. Μου έμαθε πόσο δύσκολες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Όχι αγαπημένη μου, όχι οι σχέσεις που βλέπουνε οι γύρω. Οι σχέσεις που δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο όταν κλείνει πίσω σου η πόρτα. Εκείνες είναι οι πραγματικές..... Εκείνες σε πονάνε... Εκείνες σε πληγώνουν και εκείνες θρυμματίζουν τον καθρέφτη της ψυχής σου. Όταν κλείνει η πόρτα, κάθε σπίτι έχει και μία δική του ιστορία, πέρα από κάθε φαντασία. Βλέπεις γύρω σου ευτυχισμένα ζευγάρια να περπατούν χέρι-χέρι στους δρόμους και αναρωτιέσαι αν εσύ θα ζήσεις λίγο από τη δική τους ιστορία. Αλλά πίστεψε με δεν είναι ρόδινα ποτέ. Πάντα υπάρχει και μια παράλληλη ιστορία που μερικές φορές δεν θέλεις ούτε να την ακούσεις. Μία τέτοια ιστορία ήταν και η δική μου.
...........
Μέσα σ΄αυτά τα δυο χρόνια έμαθα ότι πρέπει να σέβεσαι περισσότερο τον εαυτό σου. Να είσαι δοτικός αλλά να κρατάς πάντα και κάτι για εσένα. Να έχεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Να παλεύεις με νύχια και με δόντια να αποκτήσεις όλα εκείνα τα εφόδια που θα σε κάνουν πάνω από όλα σωστό άνθρωπο. Και ποιος είναι ο σωστός άνθρωπος; Όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει ότι είναι σωστός. Ναι αλλά...πάντα θα υπάρχει αυτό το αλλά... Να μεγαλώνεις μέσα από τις αναζητήσεις σου όποιες κι αν είναι αυτές. Να επιδιώκεις να γεμίσεις το μυαλό σου με όμορφες αναμνήσεις. Να έχεις να θυμάσαι όταν ο χρόνος περάσει το κατώφλι του αναμενόμενου. Να βάζεις τις γραμμές σου εκεί που πρέπει για τον εαυτό σου και να μην τις υπερβείς. Να λατρεύεις κάθε μέρα που ξημερώνει....κι άλλα πολλά, τόσο ροζουλί και με φρου φρου και αρώματα που ξυπνούν τις αισθήσεις σου. Πρόσεχε!!! Μην πέσεις στην παγίδα.Τις δικές σου αισθήσεις όχι των άλλων!
Ε, να αυτά κάνεις και μετά σου λένε οι γύρω σου ότι πετάς στα σύννεφα. Όχι αγαπημένη μου δεν πετάς, απλά ζητάς από τον εαυτό σου το αυτονόητο. Να ζήσεις μία όμορφη ζωή. 
Και εκεί που έκλαιγες...
Κι εκεί που ο αέρας έπαιρνε τις σκέψεις σου...
Εκεί σκάει η φούσκα του ονείρου που ζητάς...
Φτάνουν οι σκέψεις. Πάψε να κλαις...
Δεν είναι οι σταγόνες των δακρύων σου. Είναι η βροχή που πέφτει στο πρόσωπο σου και σε ξυπνά. 
Ξύπνα Ναυσικά.... Ώρα να πας για δουλειά....

Χαμογελάς.... πλέον χαμογελάς!!!


*
 Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα στο παρόν απόσπασμα νουβέλας. Αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας της συγγραφέως

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υπό το φως του ενδυματολογικού κώδικα των επιχειρήσεων

H εξομολόγηση....

Γραμμένο το "κίτρινο" της έλξης. Μ΄ακούς;