Υπό το φως του ενδυματολογικού κώδικα των επιχειρήσεων

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου

Μέσα Οκτώβρη, όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα από την αγωνία μου για το πρώτο μου επαγγελματικό ραντεβού μετά από μήνες.  Άνεργη για μεγάλο χρονικό διάστημα επιτέλους η μέρα εκείνη έφτασε. Ξύπνησα μούσκεμα από τον ιδρώτα και με έναν φριχτό πονοκέφαλο από την αϋπνία. Ούτε ξέρω πόσο λεπτά ή ώρες κατόρθωσα να κοιμηθώ μέσα στη νύχτα. Ένα γρήγορο ντους και με ταχύ βήμα βρέθηκα στην κουζίνα για να πιω έναν δυνατό καφέ. Αν κατάφερνα να περάσω θα ήταν η πρώτη ημέρα στο γραφείο μετά από τρία χρόνια ανεργίας.

Κίνηση, άγχος και νεύρα… Ερωτήσεις, απαντήσεις και ακόμη περισσότερα νεύρα. Επιτέλους έφτασα. Τα πόδια τρέμουν, ανασκουμπώνομαι και κοιτώ τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. «Μπορείς» είπα τον εαυτό μου, «μπορείς  και θα τα καταφέρεις»!

Οι ερωτήσεις πολλές και δύσκολες. «Είσαι διατεθειμένη να έρθεις σε ρήξη με τους συναδέλφους σου για το καλό και την ευημερία της εταιρείας; - Είσαι έτοιμη να πάρεις σκληρές αποφάσεις; Αυτά είναι βασικά κριτήρια πρόσληψης πέρα από τις κύριες γνώσεις που έχεις και για να είμαι ειλικρινής καλύπτουν για την θέση που προκηρύξαμε. Το βιογραφικό σου άλλωστε μας δίδει μια εικόνα των γνώσεων που αποκόμισες αλλά και της εργασιακής σου εμπειρίας. Η εταιρεία μας θέλει μια ισχυρή προσωπικότητα που δεν λυγίζει, δεν δείχνει συμπόνια αλλά και παίρνει άμεσες και καταλυτικές αποφάσεις. Αυτό όμως που πρέπει να σου πω είναι ότι η εταιρεία μας έχει ενδυματολογικό κώδικα (dress code) υποχρεωτικά για όλους τους εργαζόμενους της», αυτά ήταν τα λόγια της Διευθύντριας Ανθρώπινου Δυναμικού…

Χωρίς σκέψη η απάντηση μου ήταν «Ναι». Η αβάσταχτη ανεργία σε κάνει να υποταχτείς, να μην σκεφτείς αλλά να προσκυνήσεις το πρόσωπο της εξουσίας, το πρόσωπο εκείνο που θα σου δώσει την ευκαιρία που ζητάς εδώ και χρόνια.

Ας τελειώσει κι αυτή η μέρα Θεέ μου, σκέφτηκα. Ας με προσλάβουν και ύστερα θα παλέψω, θα το αντιμετωπίσω, θα είναι δύσκολη η νέα προσαρμογή αλλά έχω ζήσει στο μηδέν και δεν παραδόθηκα.

Η θέση ήταν δική μου, η επόμενη μέρα είχε κιόλας έρθει. Μια νύχτα όμως με αγωνία και αϋπνία. Ξημέρωσε, ανοίγω την ντουλάπα μου και παίρνω το μαύρο «σοβαρό» ταγιέρ μου με το κλασικό άσπρο πουκάμισο και ένα χαμηλό κλειστό παπούτσι. Γρήγορο χτένισμα και χωρίς σχεδόν ίχνος μακιγιάζ. Για τσάντα, τι άλλο από έναν μεγάλο μαύρο χαρτοφύλακα. Αυτό έλεγε ο ενδυματολογικός κώδικας της εταιρείας που προσλήφθηκα και έπρεπε πιστά να ακολουθήσω.

Στο καθρέφτη του σπιτιού μου είδα μια άλλη μορφή μου. Η ευχή που έκανα μέσα μου ήταν να κάνω όλα όσα φιλοδοξώ και αγαπώ. Η επαγγελματική ευκαιρία που μου δόθηκε ήταν να μετατρέψω το δικό μου ΟΧΙ σε ένα νέο ΝΑΙ, σε μια άλλη… εκείνη της υποταγής.

Τις σκέψεις μου τις σταμάτησε ο ήχος της καφετιέρας, ένας δεύτερος καφές ήταν ήδη έτοιμος με δύο μπισκότα στην άκρη, απαραίτητος για να βοηθήσει την πνευματική μου ανασυγκρότηση, το μέσα μου, το «εγώ» μου!!!

Κοιτάζω το ρολόι μου, οι δείκτες κινούνταν γρήγορα ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα, επτά και τριάντα ακριβώς. Βγήκα τρέχοντας στον δρόμο για  να πάρω τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δεν υπήρχαν χρήματα για να πάρω ταξί. Να δανειστώ από φίλους ούτε λόγος. Έχω και μια αξιοπρέπεια κι ας ήμουν άνεργη για τρία χρόνια. Η ανεργία ήταν αυτή που μου έμαθε να περιορίζω όσο περισσότερο γίνεται τις ανάγκες μου.

Η μέρα δεν ξεκίνησε καλά, οι πρώτες σταγόνες πέφτουν. Δύσκολη η πρώτη μου μέρα, σκέφτομαι. Μέχρι να προλάβω να φτάσω στη στάση του λεωφορείου τα ρούχα μου και τα μαλλιά μου είχαν ήδη δεχθεί τις πρώτες σταγόνες του Φθινοπώρου. Η βροχή δυνάμωσε μέσα σε λίγα λεπτά. Τα αυτοκίνητα τρέχουν στην οδό Μοναστηρίου και η αδυναμία μου να προστατευτώ ήταν φανερή. Μέχρι να έρθει το λεωφορείο είμαι ήδη σαν βρεγμένη γάτα. Θεέ μου πως θα παρουσιαστώ στην εταιρεία πρώτη μέρα. Τι εικόνα θα δείξω. Μια κακομοίρα της πόλης θα φαντάζω στα μάτια τους… Οι γύρω μου δεν φαίνονται να έχουν πανικό όπως εγώ.

Μπαίνω στο λεωφορείο σε λίγο και αναζητώ χαρτομάντιλα. Γρήγορα μου τελειώνουν.

«Τι μπόρα και αυτή»,  μου λέει μια κυρία δίπλα μου.

Μα πως εγώ είχα δει το δελτίο καιρού και δεν έλεγε για καταιγίδα. Έπεσαν έξω οι μετεωρολόγοι ή είναι κάποιο μήνυμα για μένα σκέφτομαι. Μήπως έχω να αντιμετωπίσω καταιγίδα μεγάλη στον εργασιακό μου χώρο. Είναι ένα μήνυμα της μέρας μου.

 Βαριά τα συναισθήματα μου σαν τα σύννεφα του ουρανού που έχουν το χρώμα το βαθύ γκρίζο.

Ότι είχα προετοιμάσει τόσες ώρες είχε πλέον καταστραφεί. -Μα τι εικόνα θα δώσω την πρώτη ημέρα στην επιχείρηση, σκέφτηκα. Η ανησυχία μου ήταν μεγάλη διότι από πριν γνώρισα τον αυστηρό ενδυματολογικό κώδικα της νέας μου δουλειάς.

Παρέα με τις σκέψεις μου αντιλήφθηκα ότι ήδη είχα φτάσει μπροστά από την κεντρική είσοδο και έβλεπα τους νέους συναδέλφους μου να περνούν με διάφορα αξεσουάρ που σκοπό είχαν να αποφύγουν την δική μου εξωτερική καταστροφή, ομπρέλες και αδιάβροχα κάνανε την εμφάνιση τους όλο και πιο συχνά. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως πρόβλεψαν την ξαφνική αλλαγή του καιρού και το αίσθημα της δυσαρέσκειας, της απογοήτευσης και του φόβου ήταν πλέον η αρχή την πρώτης μου ημέρας.

Τρομαγμένη από την άσχημη εμφάνιση μου μπήκα στην είσοδο και κατευθύνθηκα στο ασανσέρ, με βρεγμένα ρούχα και παπούτσια. Μέσα στο ασανσέρ μαζί μου μπήκε και άλλη μία εργαζόμενη, ακόμα νιώθω το παγωμένο βλέμμα της που με έντονο ύφος με διαπέρασε από την κορφή έως τα νύχια. Με αυστηρό ύφος και έντονη διάθεση με ρώτησε: - « Είσαι η καινούρια υπάλληλος του Οικονομικού Τμήματος;»

Με τρεμάμενη φωνή ψέλλισα, «Ναι» 

Η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, έπρεπε να εμφανιστώ στην Διευθύντρια Ανθρώπινου Δυναμικού. Μα πως θα εμφανιζόμουν σ΄αυτήν την κατάσταση όταν από πριν ξέρω ότι η εταιρεία κρατάει ένα αυστηρό “dress code”. Το χέρι μου παγωμένο, χτύπησε την πόρτα της νέας μου Διευθύντριας και αμέσως σχεδόν ακούστηκε ένα άγριο ναι. 

Όταν άνοιξα την πόρτα ένιωσα το βλέμμα της σαν αστραπή να σκανάρει την εμφάνιση μου από τα υποδήματα έως και την κώμη. Η φωνή της διαπέρασε τους τοίχους του γραφείου της, φωνάζοντας ότι η επιχείρηση ακολουθεί ενδυματολογικό κώδικα που δεν συνάδει με την σημερινή μου εμφάνιση, σχεδόν ούρλιαξε μπροστά μου για την τόσο απαράδεκτη εμφάνιση μου. Όσο και έντονη να θεωρείτο η συμπεριφορά της Διευθύντριας, είχε απόλυτο δίκιο. Τα μαλλιά μου ήταν βρεγμένα, το ελαφρύ μακιγιάζ μου ανύπαρκτο, τα ρούχα μου σε κακή κατάσταση με στάμπες βροχής σε όλα τα εμφανή του σημεία, τα υποδήματα μου κάνανε ήχο, σε ακόμα χειρότερη κατάσταση καθώς αφήνανε στο πέρασμα τους σημάδια στο δάπεδο του γραφείου.

Μάταια κι αν προσπαθούσα να την εξηγήσω ότι η σημερινή μου εμφάνιση είναι απόρροια της αιφνίδιας βροχής, προσπαθώντας έτσι να αποσπάσω μία ρανίδα κατανόησης. Η ίδια ήταν σε έξαλλη κατάσταση, νευριασμένη βγήκε από το γραφείο της χωρίς να πει δεύτερη κουβέντα και αμέσως ακολούθησα χωρίς να βγάλω άχνα. Βαδίζοντας γοργά και αυστηρά στον διάδρομο, σταμάτησε μπροστά από το γραφείο του Οικονομικού Τμήματος.  Η μόνη εντολή που έδωσε ήταν να γίνει άμεσα η τοποθέτηση μου και αγνοώντας με βγήκε από το γραφείο με ταχύ βήμα.

Η αδιαφορία που εισέπραξα από τις δύο υπαλλήλους του γραφείου ήταν έντονη. Δίπλα από το παράθυρο καθόταν η μία εξ΄αυτών, περίπου πενήντα χρονών, περιποιημένη κώμη και με σκουρόχρωμο ταγιέρ, αποκρίθηκε λέγοντας με να καθίσω στο ακριανό γραφείο και να διαβάσω τα έγγραφα μέσα στον μαύρο ντοσιέ που βρισκόταν πάνω στο νέο μου γραφείο.

«Με λένε Ναυσικά» είπα.

«Ενημερωθήκαμε ήδη…..» είπαν και βυθίστηκαν στα έγγραφα που κρατούσαν στα χέρια τους .

Η παγωνιά της ψυχής τους διάχυτη, όπως κι ένα ψυγείο. Οι ώρες περνούσαν, η δουλειά απαιτητική μα η  χαρά μου μεγάλη. Αν και δεν έκανα την εντύπωση που θα ήθελα από την αρχή, το εργασιακό περιβάλλον φαινόταν πλέον «αγαπητό». Ήδη είχα μπει στο κλίμα. Στην διάρκεια της ημέρας έπρεπε να πάω σε δύο γραφεία για κάποιες υπογραφές. Στην πορεία της διαδρομής μου παρατήρησα ότι όλοι οι άντρες εργαζόμενοι φορούσαν γκρι κοστούμια, με μαύρες γραβάτες ενώ οι γυναίκες ταγιέρ ή φορέματα σε γκρι χρώμα. Παρατήρησα ότι εκείνες φορούσαν γκρι ταγιέρ και όχι μαύρο όπως μου είχε πει να βάλλω η Διευθύντρια Ανθρώπινου Δυναμικού. Αμέσως κατάλαβα ότι οι νέοι εργαζόμενοι για να ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους υπαλλήλους φοράνε μαύρο χρώμα ενώ όσοι έχουν μετεξελιχθεί φορούν γκρι ένδυμα, δείχνοντας έτσι την επαγγελματική τους εξέλιξη. Φυσικά το “εγχειρίδιο του dress code”  της επιχείρησης ανέφερε ακριβώς όλα εκείνα που έπρεπε να γνωρίζω από εδώ και πέρα. Βρισκόταν ήδη πάνω στο γραφείο μου.

Για πολύ ώρα μελετούσα τον μαύρο φάκελο και μπορώ να πω ότι δεν είχα καταλάβει ότι ήδη βρισκόμουν εκεί τρείς ώρες. Κοίταξα το ρολόι και είδα ότι η ώρα της συνάντησης πλησίαζε, καθώς ήδη με είχε ενημερώσει η γραμματέας της Διευθύντριας μου για την ακριβή προσέλευση μου στον χώρο της συνεδρίασης. Ευτυχώς τα ρούχα μου είχαν ήδη στεγνώσει, αν και δείχνανε ελαφρώς ταλαιπωρημένα, αλλά πλέον δεν με απασχολούσε.  Η ώρα πέρασε. Η μια συνάδελφος σηκώθηκε απότομα και με αυστηρό ύφος μου ζήτησε να την ακολουθήσω, μιας και η ώρα της συνάντησης στην αίθουσα συνεδριάσεων είχε φτάσει.

Πηγαίνοντας προς την αίθουσα αριστερά στον διάδρομο είχαν παραταθεί τα πορτραίτα όλων των διευθυντών της εταιρείας, οι περισσότεροι μελαχρινοί, με σοβαρό ύφος, σκούρο κοστούμι και μαύρη γραβάτα κάνανε την εμφάνιση τους παρατεταγμένα και από κάτω με ολόχρυσα γράμματα το όνομα και η χρονολογία που υπηρέτησαν στην εταιρεία. Λες και βρισκόμουν σε μουσείο νεότερης ιστορίας. Ενώ φτάσαμε έξω από την αίθουσα της συνάντησης από το τζάμι παρατήρησα το μεγάλο οβάλ γραφείο με τα σκούρα δερμάτινα καθίσματα ισότιμα σε κύκλο. Ο Γενικός Διευθυντής ήταν ήδη μέσα, ένας πενηντάρης κύριος μετρίου αναστήματος, με γυαλιά και μουστάκι. Το καλωσόρισμα του ήταν εγκάρδιο και ακούστηκε σε ολόκληρη την αίθουσα. Η αλήθεια είναι ότι με ξάφνιασε όταν κατευθύνθηκε προς το μέρος μου και μου πρότεινε το χέρι του για χειραψία. Το χαμόγελο του φαινόταν από το πυκνό μαύρο μουστάκι του.

Η πρώτη μας συνάντηση είχε θετικό πρόσημο. Και ενώ περίμενα να σχολιάσει την ελαφρώς τσαλακωμένη εμφάνιση μου με εξέπλησσε ευχάριστα παρατηρώντας το πολύχρωμο βραχιολάκι μου που βρισκόταν τυλιγμένο στο δεξί μου χέρι και με λίγα λόγια χαμογελώντας είπε ότι είναι καιρός πλέον να μπει επιτέλους και στο προσωπικό μας λίγο χρώμα, όχι μόνο γκρι και μαύρο……

Επιτέλους είχα ήδη κερδίσει το  πρώτο μου χαμόγελο και το πρώτο καλωσόρισμα….

Η συνάντηση των στελεχών είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος της, η ώρα κύλησε όμορφα και κατά την διάρκεια αυτής φάνηκε ότι ο γενικός διευθυντής ήταν ένας άνθρωπος με υψηλούς και προσεγμένους στόχους με σκοπό την ανάπτυξη και την ευημερία της εταιρείας. Κλείνοντας έκανε μια σύντομη αναφορά του για τον χαρακτήρα και το ύφος της επιχείρησης.

«Η συνέχεια της εταιρείας μας στο χρόνο είναι και θα είναι διαχρονική και αναλλοίωτη καθώς μπορεί να παρέμεινε συντηρητική αλλά όπως οι λαοί και οι οικονομίες τους εξελίσσονται, έτσι και εμείς, το παραγωγικό προσωπικό της απαιτείται να προσθέσουμε στοιχεία εκσυγχρονισμού και να δώσουμε χρώμα στην δουλειά μας. Το χρωματιστό βραχιόλι της νέας συνεργάτιδας μας είναι μια όμορφη ιδέα. Αναλογιστείτε, τι καλύτερο θα μπορούσαμε να κάνουμε γι΄αυτήν την εταιρεία δίνοντας έντονο χρώμα στην παραγωγή μας. Αυτό το βραχιόλι μπορεί να γίνει σήμα κατατεθέν και να αναδείξει τους δεσμούς μας με το παραγόμενο προϊόν που παράγουμε και ίσως σύντομα να μπει στο “dress code” της εμφάνισης μας. Αυτό που δεν θα εκλείψει από τον ενδυματολογικό κώδικα της εταιρείας είναι η υψηλή ποιότητα, η απαράμιλλη εργατικότητα και οι προσδοκίες μας για υψηλούς στόχους με πάντα προτεραιότητα μας η ικανοποίηση των πελατών μας. Καλή συνέχεια σε όλους μας και καλή παραγωγική χρονιά».

Ενδυματολογικός κώδικας και πράσινα άλογα, σκεφτόμουν….

Λίγο χρώμα….

Έντονο, πολύχρωμο, όπως το βραχιολάκι μου…..