Βρώμικη ψυχή...με άρωμα γυναίκας

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου

MsC Chrysochoidou Noula

Ανοίγει η πόρτα, σκοτεινός διάδρομος, εσώρουχα πεταμένα, φώτα τρεμοπαίζουν...άδεια η ψυχή μου, άδεια! Αβάσταχτος ο πόνος, λιώνει η ψυχή μου....Βιάζεται το σώμα μου γειτόνοι...ακούτε γειτόνοι;;;;...μα γιατί δεν ακούνε;....

Ναυσικά, ετών 16.

Σαν τώρα το θυμάμαι...το όνομα που φώναζε η μάνα όταν με έψαχνε στα σοκάκια της γειτονιάς. Αυτό είναι το όνομα μου, Ναυσικά, ξανθομαλλούσα με πράσινα μάτια, κορμί σαν λαμπάδα της Λαμπρής και με περίτρανο χαμόγελο. Γοητευμένη με τα γλυκόλογα των αντρών και βαθιά ονειροπαρμένη θα 'λεγα σήμερα.

Βράδυ, καταχείμωνο και η ιστορία μου ξεκίνησε...ο Μανώλης, ετών 25, αρρενωπά χαρακτηριστικά, άντρας στιβαρός, βλέμμα, αχ βλέμμα....αυτό τα έκανε όλα.

Με γοήτευσε, ο τρόπος του, οι χειρονομίες του, τα μικρά μωβιά λουλούδια στα χέρια, και το πρώτο φιλί.....

Γεύση φράουλα, κόκκινη, ζουμερή και υγρή, με λίγα λόγια γλυκιά. Γλυκιά σαν ζάχαρη. Και είναι το άρωμα γυναίκας που βγαίνει από το σώμα σου, σου δίνει διάσταση, υπόσταση, νιώθεις ζωντανή. Δύο χρόνια τραβιόμασταν με τον Μανώλη, ένιωθα ότι βρήκα ένα κομμάτι της ψυχής μου και ήθελα να το κρατήσω ζωντανό. Ο Μανώλης ήταν ένας άνθρωπος ζωντανός, μα αυτοί που τον ξέρανε έβλεπαν στα μάτια του τον φόβο να ζήσει, να διεκδικήσει, δεν μπορούσε να αρνηθεί, να πατήσει χωρίς βοήθεια τα πόδια του στη γη. Μαζί μου το προσπαθούσε όμως. Το ζητούσε η ψυχή του, το βλέμμα του όταν με κοιτούσε.

Μου άρεσε ο τρόπος του. Ζούσα στιγμές μοναδικές μαζί του, γνώρισα τον έρωτα, ναι τον έρωτα που τόσο επιζητούσε η ψυχή μου, τα κορμιά μας ενώθηκαν σαν δυο ίδιες σταγόνες νερού. Η κάθε στιγμή δίπλα του ήταν μοναδική ένιωθα ότι πετάω στα σύννεφα...μα αυτά τα σύννεφα γρήγορα άλλαξαν χρώμα, γίνανε μουντά, γκρίζα και άρχισε η καταιγίδα....ήμουν στο μάτι του κυκλώνα! Ο Μανώλης επιρρεπής πλέον σε ουσίες, στην αρχή μπορούσε να το κοντρολάρει αλλά με τον καιρό γινόταν επιθετικός και βίαιος ο φόβος άρχισε να καταβάλλει την ψυχή μου. Ζούσε μέσα σε δύο κόσμους, άλλες φορές έκλαιγε και με παρακαλούσε ότι δεν θα το ξανακάνει κι άλλες ξεσπούσε επάνω μου... Η αγάπη μου για αυτόν δεν μ΄άφηνε να δω την πραγματικότητα. Η νιότη μου και η απειρία μου ήταν τα δύο στοιχεία που ίσως δικαιολογούσαν την ανύπαρκτη αντίδραση μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσπαθώ να τον πείσω να ζητήσει βοήθεια, μα από που να ζητήσει βοήθεια;;;; Οι φίλοι του ήταν αυτοί που τον είχαν βάλει σ΄αυτόν τον δρόμο.  Η οικογένεια του από την άλλη ήταν άνθρωποι του μεροκάματου, άνθρωποι απλοί καθημερινοί...δεν είχαν γνώσεις, δεν είχαν την οικονομική άνεση αλλά προσπαθούσαν να βγάλουν τα προς το ζην, να μεγαλώσουν και τα άλλα δύο μικρότερα παιδιά τους. Ίσως να μην τους δικαιολογώ αλλά και δεν τους κατηγορώ...
Δεν άργησε να έρθει εκείνη η καταραμένη ημέρα! Ήταν Τρίτη, ημέρα βροχερή, ο Μανώλης μέρα με τη μέρα χειροτέρευε, μου ζήτησε να βρεθούμε, ακουγόταν νηφάλιος. Ξεκίνησα από το σπίτι, φορούσα ένα τζιν και μια μπλε μπλούζα και είχα μαζέψει τα μαλλιά μου ψηλά με ένα μαύρο λαστιχάκι. Με περίμενε στο σπίτι του, τα φώτα ήταν κλειστά μόνο από το δωμάτιο του αχνοφαινόταν φως. Χτύπησα την πόρτα, βαρύ συνάμα γοργό βήμα ακουγόταν ολοένα και πιο δυνατά, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, μέσα μου παρακαλούσα να δω έναν Μανώλη νηφάλιο, το χαμόγελο του... Δυστυχώς όμως οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Μάτια κόκκινα, βλέμμα αχανές, χαμόγελο ανύπαρκτο. Πέρασα μέσα και ακολούθησα τον ίδιο στο δωμάτιο του. Δεν θυμάμαι πολλά αλλά θυμάμαι ότι η συζήτηση πήγε πάλι στο ότι βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια, τη δουλειά που δεν είχε, ότι ήθελε να φύγει, ότι η οικογένεια του δεν τον καταλάβαινε, ότι δεν είχε χρήματα, ότι είχε ανάγκη τη δόση του και εγώ δεν τον καταλάβαινα, δεν τον βοηθούσα...
Μα τι βοήθεια θα μπορούσα εγώ να του δώσω, ήμουν 18 χρονών μόλις που είχα ενηλικιωθεί και έψαχνα δουλειά κι εγώ για να μπορέσω να πατήσω στα πόδια μου, να βοηθήσω την οικογένεια μου. Η συζήτηση μας γινόταν ολοένα και πιο έντονη. Και τότε... με άρπαξε και με έριξε στο κρεβάτι λέγοντας με οτι θα γίνω δική του θέλω δε θέλω. Είναι ο προορισμός μου, έτσι θα τον βοηθήσω αν τον αγαπώ. Μα τον αγαπώ!!! Εγώ δεν ήθελα, όχι έτσι, ήθελα να με αρπάξει στα στιβαρά του μπράτσα και να γίνω δική του μέσα στον ερωτισμό και το συναίσθημα μας. Αλλά αυτός ανένδοτος. Με έκανε δική του, βίαια, απρόσμενα....πονάω...πονάει η ψυχή μου...το κορμί μου αντιστέκεται μα το μυαλό μου ταξιδεύει μακριά. Βιάζομαι κόσμε, γειτόνοι ακούτε;;;Βοήθεια!Βοηθήστε με σας παρακαλώ. Μα κανένας δεν μ΄ακούει...
Εκείνο το βράδυ ενηλικιώθηκε η ψυχή μου...εκείνο το βράδυ έχασα την αθωότητα της....μου την έκλεψε ο Μανώλης! Από τότε ήταν η ζωή μου ένα καζάνι που αργοέβραζε, με είχε ρίξει στα Τάρταρα, από εκείνη την ημέρα καιγόμουν στην κόλαση! Μα δεν άργησε ο σταυρός που κουβαλούσα να γίνει περισσότερο βαρύς. O Μανώλης μου ζητούσε απεγνωσμένα, άλλες φορές με βίαιο τρόπο και άλλες φορές παρακαλώντας με,  να τον βοηθήσω οικονομικά. Τι να κάνω, τον ρωτούσα; Αν θέλεις εσύ μου έλεγε όλα μπορείς να τα κάνεις....Ότι και να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους ξέρω θα είναι λογικό, μα εκείνη την στιγμή και με τις διάφορες καταστάσεις που περνούσα δεν σκεφτόμουν το λάθος και το σωστό. Πέρασαν μήνες που μου πιπίλιζε το μυαλό με τις απαιτήσεις του. Όπου κάποια στιγμή ενέδωσα...τόσο πολύ τον αγαπούσα.
Και το μαρτύριο μου ξεκίνησε, για να βρω χρήματα για τον Μανώλη έπρεπε να γίνω ιερόδουλη. Μην φανταστείτε, μαύρα χρήματα, τίποτα δηλωμένο. Ο Μανώλης είχε βρει ήδη και τους "πελάτες μου". Με το στόμα γινόταν η διακίνηση του κορμιού μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου φορά, πελάτης Χ, ετών 60 κάτι, ελαφρώς φαλάκρα και ....αχ και....όσο άγγιζε το κορμί μου τόσο το μυαλό μου ταξίδευε. Ταξίδευε συνέχεια. Και όσο για τα χρήματα φυσικά τα έπαιρνε όλα ο Μανώλης. Αυτός έκλεινε τα ραντεβού και κανόνιζε το που και τι αρκεί να μην με χτυπούσαν αυτός ήταν και ο μοναδικός όρος στην κάθε "συνεργασία". Όλα τα θυμάμαι, την κάθε φορά που ξεγύμνωνα το κορμί μου εκείνη την κάθε φορά ένιωθα βρώμικη.... ήταν η βρώμικη ψυχή με άρωμα γυναίκας!!!!

Ναυσικά ετών 18