Γραμμένο το "κίτρινο" της έλξης. Μ΄ακούς;

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου

Όσο κι αν θέλουμε να παραμένουμε αισιόδοξοι, η ζωή μας έχει δείξει και συνεχίζει να μας δείχνει πως οι παραμυθένιοι έρωτες ίσως να υπάρχουν αποκλειστικά… μόνο στα παραμύθια ή έστω στις χολιγγουντιανές ταινίες του σινεμά. Και τότε έρχονται ιστορίες σας αυτές και κάνουν τη ζωή μας άνω κάτω, μας δίνουν δύναμη να πιστέψουμε ότι ήρθε και η δική μας η σειρά να τις ζήσουμε. Γι΄αυτά τα ρομάντζα ζούμε άλλωστε....

Όλα αυτά τα χρόνια, άλλες φορές έχω ακούσει ιστορίες κι άλλες τόσες έχω διαβάσει, που προσποιούμαι ότι θα μπορούσε να είναι η δική μου ιστορία αγάπης, έρωτα και πάθους! Ποιος θα περίμενε ότι ένα πρωινό σαν κι αυτό θα έγραφα και τη δική μας....

Ένα κίτρινο φόρεμα ήταν η έκρηξη, αν και προϋπήρχε μια κατάσταση που το άγνωστο δεν σ΄άφηνε να το παραδεχτείς. Είναι τα ερωτογραφήματα μου, οι θεοί και δαίμονες της μιας ψυχής μου. Το χρονικό ενός τρελού έρωτα. Είναι η άγκυρα που έχει αγκιστρωθεί στο κορμί μου και με ρίχνει με βια στον πυθμένα της θάλασσας να θέλω να πνιγώ στο βαθύ της γαλάζιο, παρά να μη γευτώ τη δροσιά από τα χείλη σου. Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα και δε βαδίζουν στο σκοτάδι πια. 

Στην αρχή έρχονται σαν ψίθυροι.......

Ακτίνες φωτός μέσα στην καρδιά μου φεγγοβολούν το πέρασμα σου, με έβγαλες από το σκοτάδι σε μέρη όπου η λάμψη γίνεται από όνειρο, πραγματικότητα. Όλο το σύμπαν γυρίζει γύρω από τον έρωτα μας. Η ανάσα σου ζεστή, ο λόγος σου γιατρεύει κάθε μου πληγή κι εγώ λιώνω σαν κερί δίπλα σου. Ζω!!! Τ΄ακούς; Ζω!!! Αγγίζω τα όνειρα μου...Μέσα μου ουρλιάζει ολόκληρο το σύμπαν κι αυτός ακούει τον ήχο της ψυχής μου, βλέπει την κομματιασμένη μου καρδιά και μαζεύει με υπομονή και αγάπη ένα-ένα τα κομμάτια μου. Κλαίω αγάπη μου. Η συγκίνηση διαπερνά το κορμί μου σαν ρεύμα μέσα από τα καλώδια της. Βυθίζομαι μεθυσμένη στον έρωτα σου. Γέμισες την καρδιά μου. Τόσες λέξεις που είπες νιώθω ότι τις έκλεψες από τα δικά μου χείλη. Λες και μ΄άκουγες. Την τρέλα αυτή τη ζητά το κορμί μου. Πέφτω στα γόνατα και παρακαλώ τον Θεό να σε κρατήσει δίπλα μου μέχρι την τελευταία μας ανάσα.

Βγαίνω στη βροχή και κλαίω...

Δυνατές οι κραυγές των ματιών μου...

Κι ας μην τις ακούει κανείς

Βράδυ...

Μια ατελείωτη κραυγή γεμίζει την Οικουμένη. Θέλεις να δεις το κλάμα μου, να δεις τα μάτια μου. Κοίταξες μέσα στη βουή την πυρκαγιά της καρδιάς μου κι επέλεξες να μείνεις και να τη σβήσεις, μαζί μ΄αυτή και τα σημάδια της. Εκεί στο φως του φεγγαριού έσβησες τις πύρινες φλόγες μου.

Εκεί δόθηκα σε εσένα αγάπη μου, ψυχή και σώμα ν΄αρμέγουν της φύσης τα γλυκά υγρά.

Ένιωσα το ζεστό κορμί σου να καίει το δικό μου.

Γεύτηκα τα χείλη σου

Χόρτασα γλυκό έρωτα

Τίποτα δεν σου μοιάζει

Τίποτα δεν είναι όπως ΕΣΥ!

Πλημμύρισες την καρδιά μου με θαλασσινό νερό για να μη σβήσει ο έρωτας μας. Ένας έρωτας με γλυκές γεύσεις, με ζωηρά χρώματα και ανάλαφρες κινήσεις. Με την αγκαλιά σου να μένει αξέχαστη στα κύτταρα μου πάνω.

Αιώνιο άσβεστο πάθος να πνίγεται στο ποτήρι του κορμιού μου.

Μόνο αυτό το ποτήρι θέλω, σταγόνα-σταγόνα κάθε μέρα να πίνω και να μεθώ από εσένα.

Ευχή και κατάρα δίνω να μη δοθεί σε άλλα χείλη, να μη νιώσει άλλη γυναίκα την αγάπη σου, να μη ξεδιψάσει κανένα κορμί από το δικό σου, να μη νιώσει τον χτύπο της καρδιά σου, να μη γυρίζει η γη, να σκοτωθώ μέσα στην ουτοπία αυτού του χρόνου, γιατί αυτό είναι η αρχή του έρωτα μας!

Αρχή του καλοκαιριού. Δύσκολο μονοπάτι διάλεξα να βαδίσω στη ζωή μου αγάπη μου. Πέρασα μία ζωή με πόνο και δάκρυα να σ' αναζητώ μέσα στο χάος του άγνωστου, να ελπίζω πως θα σ' αναγνωρίσω χαμένη μες στο πλήθος. Είναι οι μέρες σαν πουλιά που ταξιδεύουν, σαν ήλιος εμφανίστηκες εσύ! Με ένα μήνυμα σου φώτισες το σκοτάδι μου, μ' ένα σου τραγούδι γαλήνεψες την ψυχή μου. Ήρεμα νερά. Βυθίστηκα στην πλάνη του λόγου σου κι εσύ ορκίστηκες να κρατήσει αιώνια αυτή η διαδρομή μας.

Όσα και να γράψω δε μπορώ να σου δείξω τι αισθάνομαι. Κι έτσι ξεκινά μια ιστορία. Η δική μας.

Πάντα λαχταρούσα έναν πραγματικό "συνεργάτη" στο έγκλημα της πραγματικής αγάπης. Με κοίταξες με αγάπη και μου 'γνεψες υπομονετικά....και.....εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μας.

..........

Κίτρινο το φόρεμα και μια φωτογραφία μου, αγκίστρωσε τη ματιά σου. Την απόφαση σου την είχες πάρει. Διάλεξες το μονοπάτι σου να μην είναι άλλο μοναχικό, αλλά να ενωθεί με το δικό μου. Ζούμε τις πιο όμορφες στιγμές από τότε. Έμαθα πράγματα, από εσένα, πράγματα ακόμα και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι η ηρωίδα αυτού του παραμυθιού κι εσύ ο πρίγκιπας που ήρθε να με πάρει με το λευκό του άλογο. Με ανέβασες και με πήγες σε κόσμους μαγικούς! 

...........

Τι είναι η ζωή μου χωρίς τον έρωτα μας; Το λιγότερο που θα σου απαντούσα είναι ..."ΚΕΝΗ"....

Το να μη σε έχω δίπλα μου είναι σαν Δεκέμβρης δίχως Χριστούγεννα. Κάθε λεπτό της ώρας είναι αβάσταχτο και κάθε ώρα της ημέρας μια αγιάτρευτη πληγή. 

Μπορείς να φανταστείς πως είναι να κοιτώ το κινητό μου και να περιμένω ένα μήνυμα σου; Μπορείς να φανταστείς πως σε ψάχνω μέσα στα πιο απλά καθημερινά πράγματα που για μένα ζυγίζουν πιο βαριά από οτιδήποτε υπάρχει στον κόσμο; 

Μπορείς να φανταστείς πως είναι να μην μπορώ να σε πάρω μια αγκαλιά και να σου πω την πιο γλυκιά λέξη "Σ' ΑΓΑΠΩ"; 

Μπορείς να φανταστείς πως είναι να ψάχνω ν΄ακούσω μέσα στα σκοτάδια τη φωνή σου; Μπορείς να φανταστείς πως κοιτάζω το ρολόι του σπιτιού μου μέχρι να΄ρθεις; 

Μπορείς να φανταστείς ότι ολόκληρος ο γαλαξίας είναι μικρός μπροστά στα μάτια σου;

Μπορείς να φανταστείς πως είναι να μη φοβάσαι ποτέ ξανά;

Δε μπορώ να θυμηθώ τη ζωή μου πριν εμφανιστείς εσύ. Ποια ήμουν, που πήγαινα και τι έκανα;

Είμαι πλέον σίγουρη πως ξέρεις.....

Ξέρω πως η κάθε μία ματιά σου με ταξιδεύει σε μέρη που μόνο οι εθισμένοι στην αγάπη θα μπορούσαν να τ' αναγνωρίσουν. Κι εγώ εθίστηκα σ΄εσένα αγάπη μου. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι θα ταράξεις τα κύματα της καρδιάς μου. 

Ήρθες και με έπνιξες μέσα στα δικά σου. Τεράστια κύματα. Έκλαψα, χωμένη στην αγκαλιά σου και παρακαλούσα να μη βγω ποτέ ξανά. Με κρατούσες σφιχτά λες και ήθελες να σε σώσω από κάτι δίχως να μιλάς. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό μέχρι πριν λίγο καιρό. Ζούσα στο τρίτο συννεφάκι δεξιά, ξέρεις εσύ τι εννοώ!!! Το είχαμε διαλέξει μαζί κι ας μην το παραδεχόμασταν. Εκείνο το χαμόγελο μου δεν έσβησε από τότε. Μπορεί να έκλαψα εκείνο το βράδυ, να συνεχίζω να κλαίω αλλά μόνο από αγάπη.... Από τότε απολαμβάνω το λιμάνι σου που με πρόσφερες με τόσο ευτυχία. Αναπνέω στην επιφάνεια του αλλά όταν είσαι δίπλα μου, μου πιάνεις το χέρι και ταξιδεύουμε στις πιο όμορφες θάλασσες. 

Κανένα ναυάγιο δε μπορεί να μας στοιχειώσει....

Κανένας άνθρωπος δε μπορεί να μας νιώσει....

Καμιά αγάπη δεν θα ΄ναι σαν και τη δική μας...

"Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου

είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου

αγαπημένε μου…

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου

έζησα όλη τη ζωή…

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα

και τότε όλα τα βράδια

κι όλα τα τραγούδια θά ναι δικά μας…

Θα 'θελα να φωνάξω τ’ονομά σου, αγάπη,

μ’ όλη μου τη δύναμη…

Να το φωνάξω τόσο δυνατά

που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,

καμιά ελπίδα να μη πεθάνει…

...Συγχώρα με, αγάπη μου,

που ζούσα πριν να σε γνωρίσω…

....Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,

είμαστε κιόλας νεκροί"…

Αφιερωμένο στο κίτρινο της έλξης μας! Στον άντρα μου...

(Απόσπασμα ποιήματος: "Συγχώρα με αγάπη μου" - Τάσος Λειβαδίτης)