Γιατί τάχα αμαρτία, ο συμβιβασμός με την επιθυμία μας;
Γράφει η Νούλα Χρυσοχοΐδου Πολλές φορές ξυπνάμε μέσα από το λήθαργο του ύπνου και στα πρώτα δευτερόλεπτα αναρωτιόμαστε που βρισκόμαστε... Αλήθεια που είμαι, ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου. Κοίταξα ολόγυρα μου, δεξιά ήταν ένας μεγάλος καθρέφτης που σχεδόν άγγιζε το πάτωμα με καφετιά μπορντούρα γύρω του, δυο κομοδίνα στο χρώμα της κερασιάς έδεναν το σκηνικό και ένα υπέρδιπλο κρεβάτι να αγκαλιάζει το κορμί μου, απέναντι στεκόταν μια τρίφυλλη ντουλάπα να με κοιτά με υπεροπτικό βλέμμα λες και κάτι είχα κάνει στο παρελθόν και μου το κρατούσε μανιάτικο! Μόνη...ένα ακόμα πρωϊνό να ξυπνώ και να είμαι πάλι μόνη! Τι τα θες; Μόνοι ήρθαμε σ΄αυτόν τον κόσμο μόνοι θα φύγουμε στο τέλος. Δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, δεν θέλω να δω κανέναν σήμερα, θέλω να μείνω εκεί, να βγάλει ρίζες το κορμί μου και να χωθούν μέσα στο πάτωμα να μην μπορέσω να σαλέψω, να μην μπορώ να κουνηθώ.