Γιατί τάχα αμαρτία, ο συμβιβασμός με την επιθυμία μας;

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοΐδου

Πολλές φορές ξυπνάμε μέσα από το λήθαργο του ύπνου και στα πρώτα δευτερόλεπτα αναρωτιόμαστε που βρισκόμαστε... Αλήθεια που είμαι, ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου. Κοίταξα ολόγυρα μου, δεξιά ήταν ένας μεγάλος καθρέφτης που σχεδόν άγγιζε το πάτωμα με καφετιά μπορντούρα γύρω του, δυο κομοδίνα στο χρώμα της κερασιάς έδεναν το σκηνικό και ένα υπέρδιπλο κρεβάτι να αγκαλιάζει το κορμί μου, απέναντι στεκόταν μια τρίφυλλη ντουλάπα να με κοιτά με υπεροπτικό βλέμμα λες και κάτι είχα κάνει στο παρελθόν και μου το κρατούσε μανιάτικο!

Μόνη...ένα ακόμα πρωϊνό να ξυπνώ και να είμαι πάλι μόνη! Τι τα θες; Μόνοι ήρθαμε σ΄αυτόν τον κόσμο μόνοι θα φύγουμε στο τέλος.  Δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, δεν θέλω να δω κανέναν σήμερα, θέλω να μείνω εκεί, να βγάλει ρίζες το κορμί μου και να χωθούν μέσα στο πάτωμα να μην μπορέσω να σαλέψω, να μην μπορώ να κουνηθώ.

Μια φωνή ακούγεται μέσα στα όνειρα μου...ο μικρός μου πειρατής έκανε την εμφάνιση του, δυο καστανοπράσινα μάτια να με κοιτούν και να χαμογελούν "Καλημέρα μαμά"... ομορφιά μου, η μικρή ψυχούλα της μαμάς με κουλουριασμένο το σώμα του μέσα σε μια κουβερτούλα, ανοίγει την καρδιά μου η φωνούλα του και με γρήγορο βήμα παίρνει τη θέση του στον καναπέ να δει τις αγαπημένες του παιδικές εκπομπές. Σάββατο πρωί. Ώρα να σηκωθώ, τα πόδια μου όμως αρνούνται κατηγορηματικά ν΄ακολουθήσουν μα δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς. Μάτια που δεν μπορούν να δουν όταν χτυπούν οι ηλιαχτίδες μέσα από τις γρίλιες. -Σσσσσςςς....., ακούγεται και πάλι η φωνούλα του ....- "Ήσυχα μαμά ο αδερφός μου κοιμάται"! Το άλλο το καμάρι της μάνας, ο μεγάλος μου, ήδη ένα κεφάλι πιο ψηλός και μόλις που κοντεύει τα δεκατρία του, αθλητής της υδατοσφαίρισης και άριστος μαθητής. Τι άλλο να ζητήσεις από τον Θεό μονάχα την υγεία τους. Οι άντρες της ζωής μου. Τα σφουγγαράκια μου.

Τρέχω στο μπάνιο, δόντια, πρόσωπο και όλα τα σχετικά και πετάγομαι από την πόρτα σαν άλλη Αφροδίτη με το "κύμα" του διαδρόμου να με χτυπά στα πόδια και αναφωνώ τα μαγικά της λόγια... ¨Επίθεσηηηηηη¨ και τρέχω επάνω στον μικρό μου πειρατή με έναν σκοπό στον μυαλό μου, μύθι μύθι μύθι  το κουκί και το ρεβίθι, το παιχνίδι ν΄αρχινήσει. Μαξιλάρια στον αέρα, πορτοκαλί, μπεζ και κάθε λογιών υφάσματα, κουβέρτες, κάλτσες και γέλια έχουν κάνει την ατμόσφαιρα έναν όμορφο πολυχώρο! Έναν χώρο για παιχνίδι με την επίβλεψη ενηλίκων και την πλήρη γονική συναίνεση.

.............................................................................................................................................σιωπή..........

Απόγευμα ήδη, χωμένη μέσα στα διαβάσματα και την ανόρεκτη κατάσταση να με πολιορκεί. Οι σκέψεις μου δεν θέλουν να παραμερίσουν το διάβα τους και σαν Ελεύθεροι Πολιορκημένοι εισβάλλουν στα χωρικά ύδατα του εχθρού. Αέρα και ξεκινήσαμε!!! Μία είναι η επιθυμία μου που έχει καρφωθεί στο μυαλό μου το τελευταίο εξάμηνο. Η ελευθερία μου. Αυτή που με αγώνες και θυσίες όλα αυτά τα χρόνια χανόταν και με αίμα και με ιδρώτα αποκτιόταν πάλι. Έτσι κι εγώ γιατί νιώθω αμαρτωλή, γιατί ο συμβιβασμός με την επιθυμία μου να είναι αμαρτία; Μια άλλη διάσταση θαρρείς ότι ζεις. Μια άλλη πριγκηποπούλα, νεαρή και όμορφη, ίδια η Αρτέμιδα. Μακρύ καστανό μαλλί με όνομα που ανάγεται στη λέξη " ναυς" (πλοίο) και στο αβέβαιο και ζει το όνειρο που της έστειλε η θεά Αθηνά να δίνει ρούχα στον πολυμήχανο Οδυσσέα.

Ζαλάδα οι σκέψεις μου, μακρύ σεντόνι απλώθηκε και ώρα να της μαζέψω. Τι λέγαμε; Α!!!! Για την ελευθερία μου που για τόσο μεγάλο διάστημα επιζητώ. Με έχει κουράσει η αναμονή των τελευταίων καταστάσεων, έφτασα να μετρώ τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες. Πλησιάζει ο καιρός να ηρεμήσει λίγο η ψυχή μου, ο νους μου που το τελευταίο διάστημα δεν κοιμάται καθόλου μα μονολογεί τα βράδια στα όνειρα μου. Ίσως η τελευταία συζήτηση που κάναμε οι δυο μας. Ίσως! Μα πάλι μέσα μου ξέρω ότι θα έρχεται να μου ζητά τον λόγο που χωρίσαμε. Ο λόγος που με κούρασε; Μεγάλη συζήτηση άνοιξα με τον εαυτό μου πάλι. Αυτός που έκανε τη ζωή μου δύσκολη. Αυτός που πλήγωσε ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου...Πάλι Αυτός!!!
Έδωσα τέλος στην ανώριμη κατάσταση, έδωσα τέλος στην αμφισβητηση και στην απόλυτη αμαρτία που αμφιταλαντευόταν το μυαλό μου. Και ανέβηκα στο πλοίο μαζί με τον Οδυσσέα και ξεκινήσαμε για την δική μας Ιθάκη, να επιστρέψουμε μετά από δέκα χρόνια πολιορκίας και αναζήτησης. Μεγάλο το ταξίδι, κουραστικό, αλλά άξιζε τον κόπο η αναμονή θα πείτε. Θα ταξιδέψει, θα τυρρανηθει, θα συναντήσει θεούς και δαίμονες αλλά κάποια μέρα θα ξαναβρεθεί με την αγαπημένη του Πηνελόπη και μαζί του θα ταξιδέψω κι εγώ το όμορφο όνειρο και θα αντιμετωπίσουμε όλους εκείνους τους άσχημους εφιάλτες και θα αγωνιστούμε να γυρίσουμε πάλι πίσω στην πατρίδα. Μα τώρα ξεκινήσαμε για την επιστροφή...και μένουμε στην πλώρη περιμένοντας να φανεί ένα κομμάτι γης. Μια άλλη Ιθάκη, η δική μου και η δική του πατρίδα. Μια ηρεμία στην ψυχή μας και ένα ελεύθερο κομμάτι μας τρέχει με μίλια μακριά να φτάσει πρώτο. Να αγκαλιάσει αυτόν που αγαπά και που προσμένει. Να μυρίσει το άρωμα του κορμιού σου, να ψάξει πόντο πόντο τα σημάδια της κατατρομαγμένης και κομματιασμένης ψυχής της, να βρει το λιμάνι της και να αράξει εκεί. Αυτό θέλει, μονάχα αυτό.
Και κοντεύει να φτάσει στον προορισμό της...οδεύει...ταξιδεύει...ονειρεύεται...
Άραγε γιατί να είναι αμαρτία ο συμβιβασμός με την επιθυμία μας;

* Επηρεασμένη από την "Τέταρτη Διάσταση", Ισμήνη, Γ.Ρίτσος