Chrysochoidou Noula

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η αγαπημένη μου στήλη στα περιοδικά της εποχής μου ήταν εκείνα που είχαν τον τίτλο «αληθινές ιστορίες αγάπης και έρωτα». Μου άρεσαν πάντα να τα ξεφυλλίζω αλλά αυτές οι ιστορίες με έκαναν να νιώθω ζωντανή! Οι ιστορίες άλλων ανθρώπων. Ζωές με πολλά βάσανα, πόνο, κλάμα, άνθρωποι που υποφέρουν για λόγους άλλες φορές υπερβολικούς και άλλες φορές ανούσιους, βουτηγμένες στον έρωτα, με ενοχές και υπερβολές, λες και θέλουν να τις μοιραστουν νιώθωντας ότι έτσι μειώνουν τον πόνο της ψυχής τους. Ένα βίτσιο!!! Να ζήσω τη ζωή τους, να μπώ στο μυαλό τους για πέντε λεπτά, να νιώσω τον πόνο τους και μετά να αποχωρήσω μέσα στην ασφάλεια της δικής μου ονειρικής ύπαρξης.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Ξημερώνει Παρασκευή!Η ζωή μου ένας αδιάκοπος αγώνας. Όσο με θυμάμαι σπουδάζω, όσο με θυμάμαι βρίσκομαι σε ένα έδρανο, άλλες φορές από την πλευρά της φοιτήτριας κι άλλες φορές από την πλευρά της καθηγήτριας. Δύσκολη ζωή, τεράστιες αναζητήσεις ψυχής! Τι κι αν σας έχω συστηθεί παλαιότερα, τι κι αν με τις ιστορίες μου έχω ξεγυμνώσει τη ψυχή μου σε όλους εσάς. Σήμερα σας γράφω εγώ, όχι η Ναυσικά, όχι κάποια άλλη....αλλά η ψυχή μου! Είναι καιρός να εξομολογηθώ λοιπόν.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Λευκό δέρμα, ροδοκοκκινισμένα μάγουλα και ο έρωτας να ξεχειλίζει από μέσα μου. Ναι ερωτεύτηκα. Συναίσθημα απερίγραπτο και ταυτόχρονα απόλυτο!!! Όταν είσαι 14 χρονών όλα σου φαίνονται όμορφα, τέλεια και ροζ με φρου-φρου και αρώματα, άσπρα και κόκκινα συννεφάκια και ο θεός έρωτας με τα βέλη του να σου χαμογελά πονηρά κι εσύ περιμένοντας πότε θα προσγειωθεί πάνω σε ένα συννεφάκι, να προσγειωθεί δίπλα σου. Στη δική μου περίπτωση ο Μιχάλης εμφανίστηκε αλλά στην πορεία της σχέσης μας μου απέδειξε πως δεν ήταν απλά ένας άνθρωπος, αλλά ένας άγγελος. Γνωριστήκαμε όταν εγώ βρισκόμουν σε πολύ νεαρή ηλικία γιατί αυτός ήταν 15 χρόνια μεγαλύτερος μου, αλλά από τότε είμαστε αχώριστοι.

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Μία ακόμη ιστορία φέρνει στο φως την αγωνία της καρδιάς μου... Τι σημασία έχει πως με λένε; Ποια είμαι; Μήπως είμαι η Ναυσικά; Μήπως κάποια άλλη; Πέρασαν πολλοί άντρες από δίπλα μου, ένιωσα εκατοντάδες μάτια να με κοιτάνε, μύρισα δεκάδες αντρικά αρώματα, χιλιάδες υποσχέσεις τους ακούστηκαν απ' το στόμα τους, μα δεν υπήρχε κάτι που να με κάνει να γυρίσω κοντά τους, να νιώσω ότι θέλω να γίνω δική τους....Δεν ζήτησα αυτή την κατάρα, δεν την θέλησα ποτέ, όμως μου δόθηκε, αυτή που έζησα και ζω ακόμα. Αυτό που ήθελα από τη ζωή μου πάντα, ήταν να με αγαπάνε χωρίς φόβο, να μου το λένε, να μου το δείχνουν στο πέρασμα τους, να δω την ψυχή τους, να υπάρχει εκείνη η στιγμή, μονάχα εκείνη που ρίγος νιώθεις να διαπερνά το κορμί σου, γιατί δυο μάτια σε κοιτούν...μονάχα δυο... τα δικά του

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου Μεσημέρι Καθαράς Δευτέρας.... Όμορφες σκέψεις .... η φοιτητική μου ζωή ξεκινάει...12 Μαρτίου 2000 και η βαλίτσα μου έτοιμη για το πρώτο της ταξίδι γεμάτη όνειρα, προσδοκίες με πολύχρωμες μπλούζες και παντελόνια να με συνοδεύουν. Έτοιμη! φώναξα στον πατέρα μου και ξεπρόβαλα στην είσοδο του σπιτιού μου. Πλέον πανέτοιμη να ξεκινήσω τα βήματα μιας νέας ζωής. Φορούσα το αγαπημένο μου  τζιν  παντελόνι,  τζιν κοντό  μπουφανάκι, ένα λευκό t-shirt και κόκκινη τσάντα που μου είχε αγοράσει η αδερφή μου γεμάτη χρήματα, την ταυτότητα μου, το φοιτητικό μου πάσο και τα κλειδιά του καινούριου μου σπιτιού...