Καλωσόρισες φοιτητική ζωή...

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου

Μεσημέρι Καθαράς Δευτέρας....

Όμορφες σκέψεις .... η φοιτητική μου ζωή ξεκινάει...12 Μαρτίου 2000 και η βαλίτσα μου έτοιμη για το πρώτο της ταξίδι γεμάτη όνειρα, προσδοκίες με πολύχρωμες μπλούζες και παντελόνια να με συνοδεύουν. Έτοιμη! φώναξα στον πατέρα μου και ξεπρόβαλα στην είσοδο του σπιτιού μου. Πλέον πανέτοιμη να ξεκινήσω τα βήματα μιας νέας ζωής. Φορούσα το αγαπημένο μου τζιν παντελόνι, τζιν κοντό μπουφανάκι, ένα λευκό t-shirt και κόκκινη τσάντα που μου είχε αγοράσει η αδερφή μου γεμάτη χρήματα, την ταυτότητα μου, το φοιτητικό μου πάσο και τα κλειδιά του καινούριου μου σπιτιού...
.....μήπως είχα ξεχάσει κάτι(;) σκεφτόμουν, όχι ήμουν σίγουρη τα πήρα όλα, τις ελπίδες, τα όνειρα, τις προσδοκίες μου ακόμα και τις αγωνίες μαζί μου τις είχα...........ταξιδεύω προς Αλεξάνδρεια μα το μυαλό μου έχει κάνει χιλιάδες ταξίδια ήδη, με προορισμό την πόλη που πέρασα ως φοιτήτρια. Η πόλη που θα γνωρίσω. Την πόλη που θα κατακτήσω, θα ζήσω, θα ξενυχτήσω, θα πειραματιστώ, θα ανοίξει τα φτερά της και θα με αγκαλιάσει κι εγώ θα την αρπάξω απ΄τα μαλλιά και θα την κάνω δική μου.  Η αγωνία μου μεγάλη, μα πιο πολύ το άγχος της νέας μου αρχής. Και όσο σκέφτομαι ότι ξεκινάει η φοιτητική μου ζωή τόσο το μυαλό "αλητεύει" σε νέα μέρη και νέους φίλους.

Το ταξίδι της προσμονής μεγάλο. Η ζωή μου περνάει μπρος απ' τα μάτια μου, παλεύει με θεούς και δαίμονες,  αναζητήσεις .... Ναι, αναζητώ την ψυχή μου, περνάει από βουνά και από εμπόδια, ορίζει την τύχη της και οι ερωτήσεις βομβαρδίζουν το μυαλό μου...Ποια θα είναι η τύχη μου; Μοίρες, μ΄ακούτε μοίρες;;; Εδώ είμαι, ορμάω, ορμάω ν΄αρπάξω την ζωή μου. Είναι δική μου πια. Μην ανακατευτείτε, μ΄ακούτε, μη....Εγώ δεν περιορίζω τις προκλήσεις μου προκαλώ τα όρια μου. Μην πλησιάσετε, την έχω ονειρευτεί, την αγγίζω είναι απαλή σαν πούπουλο, έχει χρώμα λευκό, είναι αθώα!

Και να....η ώρα πλησιάζει. Έφτασε. Μπήκα στο λεωφορείο και κάθισα στην πρώτη θέση που βρήκα ελεύθερη, επόμενος σταθμός η Βέροια και ο τελικός μου προορισμός η πόλη της Κοζάνης....η Καστανιά στον δρόμο μου μπροστά, δύσκολος δρόμος, γεμάτος στροφές...πω πω Παναγιά μου! ανέβα το βουνό κατέβα το βουνό, αυτοκίνητα, φορτηγά, στροφές δεξιά, στροφές αριστερά, διαδρομή ατελείωτη. Θυμάμαι εικόνες, αναμνήσεις που έφτιαξα στο νου, τα γυμνά βουνά της και η απέραντη πεδιάδα της με πρώτη φιγούρα η ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου να ξεπροβάλλει από μακριά με τις τεράστιες καμινάδες που βγάζουν γκρίζο καπνό.....

Η φωνή του οδηγού είναι αυτή που με ξυπνάει απ' τα όνειρα που κάνω. Ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα όλοι μαζί πολεμάμε να τελειώσει το μαρτύριο της αναμονής. Φτάσαμε στον τελικό μας προορισμό. Η πρώτη εντύπωση; Κρύο, και πολύ μάλιστα νιώθω να διαπερνά έντονα το κορμί μου με το που ανοίγει η πόρτα του λεωφορείου. Κοιτάζω δεξιά και αριστερά, κίνηση, αυτοκίνητα πολλά και εγώ διασχίζω ήδη την κεντρική πλατεία Νίκης, που μέχρι να τελειώσει το πρώτο έτος δεν ήξερα πως λεγόταν ειλικρινά,...μα μισό λεπτό ξέχασα να σας συστηθώ. Το όνομα μου είναι Ναυσικά, γεννήθηκα στην Κατερίνη, μεγάλωσα σε ένα όμορφο, παραθαλάσσιο χωριό μεταξύ Κατερίνης και Θεσσαλονίκης και πέρασα έβδομη στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας στην Κοζάνη και ειδικότερα στο Τμήμα Λογιστικής. Ένα τμήμα που μεταξύ μας κατά τύχη πέρασα γιατί το δήλωσα τυχαία (περίπου). Η αδερφή μου λογίστρια με παρακαλούσε να το δηλώσω και της έκανα την χάρη, μόνο γιατί μου το ζήτησε, γιατί έβλεπα πόσο το αγαπούσε, μιας κι εγώ ήθελα να περάσω στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων της Λάρισας γιατί εκεί πέρασε και η κολλητή μου φίλη Νανά. Μαζί στο Λύκειο μαζί και στη φοιτητική ζωή λέγαμε. Αλλά ανέβηκαν οι ρημάδες οι βάσεις των Οικονομικών Σχολών, οι μοίρες βλέπετε, αυτές ορίζανε τότε την τύχη μου. Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που πήγα στην δουλειά του πατέρα μου να του ανακοινώσω ότι πέρασα στην Κοζάνη. Στο άκουσμα της είδησης ο ίδιος μου τραγούδησε  "Τι Κοζάνη, Τι Λωζάνη, χιόνια η μια και χιόνια η άλλη"....και έσκασε ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη του..... Δεν θα ξεχάσω ποτέ που μας έλεγε "Να σας κάνω κομμώτριες και τις δυο, να σας ανοίξω ένα κομμωτήριο εδώ στο χωριό και μια χαρά θα είστε", μα εμείς ούτε να το ακούσουμε, η κάθε μια είχε τα όνειρα της έτοιμα με μια βαλίτσα στο χέρι.

Πού είχαμε μείνει; Αααα, ότι διέσχιζα την Πλατεία Νίκης, το σπίτι μου στο κέντρο της πόλης πάνω από τις καφετέριες, σήμα κατατεθέν και εύκολη πρόσβαση, σκέφτηκα. Έφτασα επιτέλους, ανοίγω την τσάντα μου και βγάζω τα κλειδιά μου για να ξεκλειδώσω την εξώπορτα. Φωνές ακούγονταν μέσα από την κουζίνα, οι συμφοιτήτριες μου και μερικοί φίλοι ξεκίνησαν να πίνουν από νωρίς τσίπουρο με τον άγνωστο για μένα τότε κρόκο Κοζάνης.... Μαζί με εμένα θα είμαστε τέσσερις γυναίκες, τέσσερις φοιτήτριες, η κάθε μια σε άλλο Τμήμα και άλλο εξάμηνο σπουδών. Το καλωσόρισμα ήταν ένα πάρτι που διοργάνωσαν για εμένα. Η κατάληξη ήταν να αποκτήσω ένα βαρύ κεφάλι από το τσίπουρο και το τσιγάρο, που μεταξύ μας πιο πολύ έβλεπες μέσα από τις καμινάδες της ΑΗΣ παρά μέσα στην κουζίνα που βρισκόμασταν. Ένα μεγάλο στρόγγυλο τραπέζι, ένας καναπές, έξι καρέκλες και μία ανοιχτόχρωμη πράσινη κουζίνα. Κοιτούσα, έκανα εικόνες στο μυαλό μου, αναμνήσεις, αχόρταγη ψυχή θα μ΄έλεγες τότε που με λύσσα θέλει να γεμίσει, να γεμίσει τα κενά του μυαλού μου. Γέλια, συζητήσεις, πατατάκια να εκτοξεύονται, φιλιά και μία ταινία συνέχιζε να καταγράφει με πατημένο το REC σε μόνιμη κατάσταση.

Η ώρα περασμένη...κοντά στις δώδεκα θαρρώ!!! Δεν θα ξυπνάω το πρωί, σκέφτηκα. Σηκώθηκα, ευχαρίστησα τους "διοργανωτές" και συγκατοίκους και άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου. Κοίταξα γύρω μου είχα διακοσμήσει μόνη μου το δωμάτιο όταν είχαμε φέρει με τους γονείς μου τα πράγματα μου. Ο ένας τοίχος είχε χρώμα ροζ, όπου εκεί είχα γράψει ένα ποιηματάκι και συνεχίστηκε από φίλους και συμφοιτητές να περνούν και να γράφουν κάτι για εμένα...κάτι όμορφο.... Το κρεβάτι μου με το μπορντώ ριγέ πάπλωμα επάνω, ράφια με δεκάδες προσωπικά είδη, μια συρταριέρα με ντουλάπια και συρτάρια, μία τηλεόραση με βάση στον τοίχο και το CD player μου με κοιτούσαν λες και με αντίκριζαν για πρώτη φορά. Οικείος χώρος, δικό μου χρώμα, άρωμα στον αέρα, φωνή που φώναζε το όνομα μου, το καλωσόρισμα μου...Καλωσόρισες Ναυσικά....Καλωσόρισες φοιτητική ζωή!!!!!