Λόγια βουβά στο σκοτάδι βουτηγμένα

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου

Και ξυπνάς μέσα στου ονείρου σου τη ζάλη....... και αναζητάς ένα χάδι, μια λέξη, ένα
βλέμμα......ματια κλειστά, βλεφαρα να τρεμοπαίζουν και νιώθεις τις στάλες να πέφτουν πάνω στα κρύα σου μάγουλα, αισθάνεσαι, με ανάσα γρήγορη και με πάθος να βγαίνει απο τα χείλη σου και να εξαφανίζεται μέσα στη θλίψη της ψυχής σου. Φοβάσαι Ναυσικά! Φοβάσαι να τ΄ανοίξεις γιατί όλα θα πέσουν σαν συντρίμια στο κενό του ονείρου που έκανες μαζί του. Όχι αγαπημένε μου δεν είναι όνειρο, δεν είναι ιστορία για αγρίους, μαύρους και πεινασμένους.

 Δεν θέλω να σου πω, δεν θέλω να σου μιλήσω ...τι λέξεις να πω; Τι άλλο να ομολογήσω; Δε θέλω πια να είμαι καλή, σου φωνάζω μέσα από τη ψυχή μου. Να είμαι καλά θέλω όχι μονάχα το κορμί μου. Να μη γίνομαι άλλο χαλί να σκουπίζουν τα πόδια τους οι ξένοι που μπαίνουν στην ζωή μου. Να μην είμαι η ομπρέλα που προστατεύει από τους τυφώνες τους μουσκεμένους και κατατρεγμένους αυτής της ζωής. Το δεκανίκι σου ή επόμενη ή άλλη, εκείνη που βρίσκεται, που ξεδιψά το κορμί της δίπλα σου, εκείνη που αναπνέει από την ανάσα σου.....όχι δεν είμαι η στάση σου να ξαποστάσεις για λίγο το διψασμένο από έρωτα κορμί σου. Όχι δεν είμαι ο φάρος για να βρείς τον δρόμο σου μέσα στην σκοτεινιά του σπιτιού σου. Δεν είμαι το νερό που θα δώσει ζωή στην ερημωμένη σου ψυχή.

Είμαι η Ναυσικά σου, η τελευταια πρόκληση στο νησί των Φαιάκων. Είμαι η τροφή των πεινασμένων αυτής της γης. Σπατάλησα έναν αιώνα να περιμένω εσένα, σπατάλησα κύτταρα του κορμιού μου χαρίζοντας τα μπρος τα πόδια σου. Έγινα η γέφυρα της κοινωνίας στα Τάρταρα, να περνώ τους διαβάτες στην αντίπερα όχθη, χρόνια με τα χρόνια, και με ένα νόμισμα τη φορά να γίνεται δικό μου... Λες και αναζητούσα όλα τα πλούτη αυτού του κόσμου; Να γίνομαι κομμάτια για να ικανοποιήσω τις ανάγκες των αχάριστων και ανίκανων, να ζω τις ζωές αλλων, μιας και είχες κλέψει το όνειρο της δική μου ζωής. Ανάξιοι και αγνώμονες να κατοικούν στο κορμί μου και να προσπαθώ να διδάξω όλους αυτούς μια στάλα μάθησης, αγράμματοι και αμόρφωτοι, παρείσακτοι και πλεονέκτες, ....στάχτες και πυρανάλωμα του πυρός έγινα για σένα μάτια μου. Έγινα στάχτη στη φωτιά που άναψες και έρχονται όλοι αυτοί γύρω σου να ρίχνουν ξύλα και διάφορα εύφλεκτα υλικά πάνω μου για να με κάψουν.

Γι’ αυτό σου λέω και στο φωνάζω, κουράστηκα πια να είμαι καλή και δεύτερη σου επιλογή. Δεν έχω άλλη υπομονή για τις ιδιορρυθμίες και τις ιδιοτροπίες σου, δεν έχω άλλη υπομονή να δέχομαι τα πυρά των άλλων, των δίπλα, των γειτόνων και των φίλων σου. Δεν ανέχομαι πια την κριτική σου. Ρήτορες κατάντησαν στη δική μου τη ζωή όλοι αυτοί. Εσύ το επέτρεψες, εσύ το δέχτηκες, εσύ με πολέμησες...όλα εσύ! Μα εγώ δεν ήμουν πουθενά. Σε καμιά άκρη του ονείρου, αυτού του ουτοπικού σου σχεδίου να με χαλιναγωγήσεις, με λόγια παχιά, ψεύτικους επαίνους και υπεροπτικές συμπεριφορές, αλλαζονικές στάσεις και μικρόψυχες προσωπικότητες.... Απύθμενος ωκεανός η ύπαρξη σου με χίλιων ειδών φαντάσματα του παρελθόντος να κολυμπούν δεξιά και αριστερά.

Δεν μπορώ, όχι αρνούμαι, δεν έχω λόγο πια να δίνω δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες σε ανθρώπους που μου απέδειξαν ότι δεν τις αξίζουν, ότι ειναι σκουπίδια σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο μέσα σε μια κόλαση του ονείρου. Σ΄άφησα, μα με άφησες κι εσύ. Δεν έψαξες. Δεν ρώτησες. Δεν θέλησες, πες το! Φώναξε το (!) αν είσαι άντρας αν είσαι αυτός που τιμά τα παντελόνια του. Δώσε μου ένα βλέμμα σου κι ας μην σε συγχωρώ, κι ας μην σε συγχωρήσω ποτέ! Ψεύτη!!!!!!!! ψελλίζω μέσα από τα χείλη μου, πονάω μ΄ακούς;;;;; Αχ!!! Ξέρω ότι μ΄ακούς, ξέρω ότι τα λόγια μου γίνονται πέτρα μέσα σου και βαραίνουν τη συνείδηση σου, νιώθεις να βουλιάζεις μέσα στο βούρκο που έφτιαξες. Εκεί αξίζεις, μονάχα εκεί. Δεν συγχωρώ πλέον τους άτιμους και ανέντιμους που κυκλοφορούν γύρω μου. Δε δίνω άφεση αμαρτιών σε κανέναν πόσο μάλλον στους ψεύτες και εκμεταλλευτές της κοινωνίας τούτης. Δεν αντέχω τις φασαρία  που κάνουν ρηχοί άνθρωποι όπως εσύ. Εσύ δεν έχεις βαθος και ύψος αλλά ένα ντροπιασμένο παρελθόν που θα σε κατατρέχει από εδω και πέρα. Να το θυμάσαι αγαπημενε μου είναι λόγια σοφών. Είναι η σιωπή μου, αυτή που νιώθεις κάθε μέρα να απομακρύνεται από δίπλα σου και να στοιχειώνει τα όνειρα σου.

Κουράστηκα να θυσιάζω την ειλικρίνειά μου στο βωμό της δικής σου υποκρισίας κι αυτού του κόσμου ολάκερου. Δε με απασχολεί η αγάπη των αχάριστων σαν και τη δική σου. Δεν υποβάλλεται η ψυχή μου σε δοκιμασίες και ο χαρακτήρας μου σε αλλοιώσεις και μεταποιήσεις για σενα. Δεν επιζητώ τη συμπάθεια σου. Δεν αποδέχομαι τις δοκιμασίες σου. Είμαι κυρία του εαυτού μου. Είμαι αγαπητή σε έναν κόσμο χτισμένο με τα δικά μου χέρια και όχι με τις δικές σου υποδείξεις.

Γι’ αυτό σου λέω, έφυγα μακριά για να προστατέψω την αγνότητα της ψυχής μου, να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου και να μη στοχεύω σε κανενός τσέπες και όνειρα περαστικών όπως διαπίστωσα ότι είσαι εσύ. Κι όμως, κάποια στιγμή θα δείς την άνοδο μου. Θα τρίβεις τα μάτια σου που περπάτησα το μονοπάτι μόνη μου, που δεν φοβήθηκα θεούς και δαίμονες που έστειλες να με τραυματίσουν. Ξορκίζω το κακό που έκανες σε εμένα. Καθορίζω το μέλλον μου. Κρατώ την ύπαρξη μου ζωντανή. Ελπίζω, χωρίς να δολοφονούμαι καθημερινά από τις ανόητες σου παρεμβάσεις. Ζω ελεύθερα. Το παρελθόν μου είναι και το μέλλον μου. Δεν υπάρχει χώρος στη ζωή μου για ότι με στεναχωρεί και κλέβει το χαμόγελο που τόσο πολύ προσπάθησα να κρατήσω μέσα από τα προβλήματα μου. Δεν δέχομαι τη φθορά και την υποτίμηση. 

Σ΄ έχω αποβάλει. Σ΄ έχω απαρνηθεί. Σ΄ έχω διαγράψει. 

Έκανα την επιλογή μου, τέλος!!!!Επέλεξα να κρατήσω κοντά μου ότι με αποδέχεται όπως ακριβώς είμαι. Αυτή γνώρισες άλλωστε από κοντα.  Ότι αναγνώρισε την αξία μου και εκτίμησε τη μοναδικότητα μου της ψυχή μου.  Ότι με προβάλλει και με εξυψώνει είναι δίπλα μου αυτή τη στιγμή που σου γράφω. Ότι με γεμίζει χαρά, αισιοδοξία και προσμονή. Ότι φέρνει θετική αύρα και ευτυχία στο πρόσωπο μου.

Κι ας ξοδεύεται τούτος ο κόσμος σε σκοπιμότητες και μισαλλοδοξίες. Κι ας χαραμίζεται σε μίση, κακίες και ανώριμότητες. Εγώ κουράστηκα πια να είμαι καλή για εσένα μονάχα. Καλά θέλω να είμαι για εμένα την ίδια και σε όποιον αρέσω, θα είμαι εκεί να γεμίζω την ψυχή του με όμορφες στιγμές και απαράμμιλες συγκινήσεις… για τους άλλους δε θα μπορέσω!!!!!!!!!

Είμαι η Ναυσικά.....μέσα στις ψυχής μου το απόγειο σου γράφω της καρδιάς μου το γραμμένο....

Αντίο!