Ένα Αντίο διαφορετικό από τ΄αλλα...

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου

Και ήρθε η στιγμή να πω Αντίο! Ναι...Πέρασαν δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια και περνούν μπροστά στα μάτια μου οι στιγμές εκείνες που σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης έζησα. Συναισθήματα έντονα, περίεργα, το στομάχι ανακατεμένο και "αλατισμένα" δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου. Είμαι εγώ που ξεκίνησα από το σπίτι μου με μια βαλίτσα άδεια, κενή, άχρωμη και άγευστη, είμαι εγώ που έδωσα αγάπη στους ανθρώπους γύρω μου μα δεν ζήτησα τίποτα, μονάχα ειλικρίνεια που πολλές φορές δεν πήρα.

Δεν υπάρχουν επιλογές πλέον αλλά μόνο αποφάσεις. Τέτοιες που σου συμμαδεύουν τη ζωή. Κι εμένα με συμμάδεψαν βαθιά, μου έδωσαν κίνητρο να ζήσω ανάμεσα σας, χρωμάτισαν την ψυχή μου, μου έδωσαν κουράγιο. Έφτιαξα αναμνήσεις, άλλοτε πικρές σαν αλάτι και άλλοτε γλυκές σα να γεύεσαι το πιο γευστικό προφιτερόλ. Και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και να δίνει ένα άρωμα αναμνήσεων και γαλήνης παράλληλα. Μα μη λυπάστε γιατί η καινούρια μου ζωή θα έχει νέα πρόσωπα και νέες αναζητήσεις. Θα αναπνέει στο ίδιο σύμπαν μαζί σας. Θα ονειρεύεται... Όνειρο είναι η ζωή μάτια μου μην φοβάσαι να το ζήσεις μαζί μου. 

Μέσα μου θα υπάρχετε όλοι εσείς, στο μυαλό μου, στις φλέβες μου, στο νού μου που θα τρέχει με ταχύτητα φωτός και θα φωτίζει το πέρασμα μου. ....Περπατάω γύρω σας, αναγνωρίζω τα πρόσωπα σας, ακούω τις φωνές σας να μου μιλάτε και να γελάμε μαζί παρέα. Ήχοι...ακούσματα της πόλης, κορναρίσματα στον δρόμο που κινούμαι, παράπονα και παιδικές φωνές ξεχειλίζουν μέσα στα αυτιά μου. Δεν θα ξεχάσω τα ξενύχτια στα μαγαζιά της πόλης, τα ψώνια που κάναμε, τους ατελείωτους καφέδες στα σοκάκια της "παραλίας", τις αγκαλιές σας στις δύσκολες στιγμές μου, τα άγχη και τις δυσκολίες που ζήσαμε μαζί, κοιτάξτε με χαμογελάω κι ας πονάει η ψυχή μου που αφήνω πίσω μου μια ολόκληρη ζωή. 

Συγνώμη αλλά φεύγω. Το αποφάσισα. Άνοιξα μια καινούρια πόρτα, την αναζήτησα, την επέλεξα, την ερωτεύτηκα, την έκανα δική μου και εκείνη μου δόθηκε, με πίστεψε, με θέλησε κοντά της....Δεν θα κοιτάξω πίσω μου, όχι γιατί δεν θέλω να δω τα μάτια σας, τη στιγμή που θα με χαιρετάτε όσο εγώ θα χάνομαι στο φώς, αλλά γιατί θα ξαναγυρίσω, θα ξανάρθω πίσω πιο δυνατή από ποτέ, κρατώντας στα χέρια μου μια καινούρια βαλίτσα με αναμνήσεις. Και κάνει την εμφάνιση του κι άλλο δάκρυ, κυλάει και αγγίζει τα κρύα μου μάγουλα. Κι όσο και να θέλω να το σταματήσω το αφήνω να πέσει, είναι οι αναμνήσεις μου που ξεχύνονται από μέσα μου σαν καταρράκτες. 

Αγαπημένοι μου φεύγω...φεύγω με την ίδια βαλίτσα που ήρθα μόνο που αυτή την φορά είναι γεμάτη. Γεμάτη από στιγμές όμορφες και πολλές αναμνήσεις. Δεν θα σας ξεχάσω, δεν μπορώ! Είναι ένα αντίο διαφορετικό από τ΄αλλα, ένα δικό μου αντίο....