Οι 50 σκιές του μαύρου...
Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου
Ξημέρωσε!!! Από τις γρίλιες αχνοφαίνεται το φως του ήλιου που σιγά σιγά κάνει την εμφάνιση του
για να μας θυμίσει ότι μια καινούργια ημέρα ξεκινά. Δύσκολη η ζωή μου, άπειροι προβληματισμοί, φόβοι ξεπηδούν από το μυαλό μου, όνειρα που διακόπηκαν από τις κοφτές ανάσες μου....και η ζωή μου βρίσκετε στο απυρόβλητο της νέας ημέρας. Από μακριά μια γνώριμη μυρωδιά κάνει την εμφάνιση της....ο γλυκός ελληνικός καφές με περιμένει στο τραπέζι της κουζίνας καθώς πιάτα και ποτήρια παίρνουν την θέση τους στα ντουλάπια λες και περιμένανε όλο το βράδυ να γυρίσουν στο γνώριμο για αυτούς χώρο. Μάτια που δεν ανοίγουν από τον ανάστατο ύπνο, ενώ ο Μορφέας δεν μ΄άφηνε σε ησυχία, παρακαλετά, ικεσίες να κλείσει για ένα λεπτό τις κουρτίνες της ψυχής μου, να την ηρεμήσει, να τη δώσει χάρη...αγκαλιάζοντας με τις φτερούγες του το σώμα μου...
Ξημέρωσε!!! Από τις γρίλιες αχνοφαίνεται το φως του ήλιου που σιγά σιγά κάνει την εμφάνιση του για να μας θυμίσει ότι μια καινούργια ημέρα ξεκινά. Δύσκολη η ζωή μου, άπειροι προβληματισμοί, φόβοι ξεπηδούν από το μυαλό μου, όνειρα που διακόπηκαν από τις κοφτές ανάσες μου....και η ζωή μου βρίσκετε στο απυρόβλητο της νέας ημέρας. Από μακριά μια γνώριμη μυρωδιά κάνει την εμφάνιση της....ο γλυκός ελληνικός καφές με περιμένει στο τραπέζι της κουζίνας καθώς πιάτα και ποτήρια παίρνουν την θέση τους στα ντουλάπια λες και περιμένανε όλο το βράδυ να γυρίσουν στο γνώριμο για αυτούς χώρο. Μάτια που δεν ανοίγουν από τον ανάστατο ύπνο, ενώ ο Μορφέας δεν μ΄άφηνε σε ησυχία, παρακαλετά, ικεσίες να κλείσει για ένα λεπτό τις κουρτίνες της ψυχής μου, να την ηρεμήσει, να τη δώσει χάρη...αγκαλιάζοντας με τις φτερούγες του το σώμα μου...
Δευτέρα πρωί.....ώρα 07.00 πμ....ο ήλιος παίρνει θέση, αυτοκίνητα κορνάρουν μανιασμένα, φωνές άλλοτε παιδικές άλλοτε μπακαλίστικες έρχονται και φεύγουν μέσα στον χρόνο, αδιαχώρητο παντού. Η ντουλάπα μου τρελή και αλλοπαρμένη ξεπηδά ξεμαλλιασμένη και μου ζητά τον λόγο...Ω Χριστέ μου χρώματα και υφάσματα παντού, κίτρινα, κόκκινα, μπλε...και εγώ τρέχω να σε προλάβω χρόνε. Ω χρόνε αλώβητε! Όχι δεν σου παραδίνομαι πρέπει να σε προλάβω, ΠΡΕΠΕΙ να βρίσκομαι στη δουλειά μου στην ώρα μου. Ως συνήθως όμως με προσπερνάς γρήγορα, μια μέρα όμως θα σε προλάβω στο υπόσχομαι. Άγχος, έντονο άγχος, πρωινό, ρούχα, καλλυντικά και παπούτσια παίρνουν θέση. Μα εγώ στον κόσμο μου.
Πρώτη ημέρα στη δουλειά και ελπίζω να μην είναι και η τελευταία. Μαύρο παντελόνι, μαύρες μπότες ιππασίας και μαύρο ζιβάγκο έκανε την επιλογή το βλέμμα μου τελευταία στιγμή....μαύρη και η ψυχή μου το τελευταίο διάστημα αγάπη μου. Το μυαλό μου ζαλίζεται από τις σκέψεις μου, μαύρες θα σκεφτείτε κι αυτές...Όχι θα πω, απλά λίγο γκρίζες. Δύσκολη δουλειά αυτή που επέλεξα να κάνω. Λίγες φορές δούλεψα στον ιδιωτικό τομέα, μα πόσο μάλλον σε μια εταιρεία με πολύ μεγάλο αντικείμενο εργασίας. Κι αυτό που με αγχώνει περισσότερο δεν είναι το καινούργιο αφεντικό ούτε οι νέοι συνάδελφοι αλλά το βάρος που νιώθω να μπορέσω ν΄ανταπεξέλθω, να σταθώ, να αποδείξω ότι μπορώ να το κάνω,
Όλες αυτές τις ημέρες, κοντά δύο μήνες με είχε φάει ο ποδαρόδρομος. Πρωί και απόγευμα με μια εφημερίδα στο χέρι είχα πάρει δρόμους, στενά και λεωφόρους, νομίζω ότι χρησιμοποίησα όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς εκείνον το δίμηνο. Τη μία μέρα να έχει πολύ ήλιο και να προσπαθείς να προστατευτείς κάτω από τις σκιές των οικοδομών, την άλλη μέρα να έχει βροχή και να γίνεσαι από πάνω μέχρι κάτω μούσκεμα από τα νερά. Ήταν μια περίοδος της ζωής μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είχα την ανάγκη να βρω δουλειά....δεν πήγαινε άλλο έπρεπε να ζήσω, τα έτοιμα λεφτά που είχα βάλει στην τράπεζα για μια δύσκολη περίοδο είχαν φτάσει στον πάτο του βαρελιού, κάτι έπρεπε να κάνω και άμεσα. Μάταια όμως, το βράδυ που γυρνούσα, απογοητευμένη, μέσα στην αγανάκτηση αλλά και στον πόνο που ένιωθαν οι πατούσες μου από το περπάτημα, ήθελα να πέσω στο κρεβάτι από την κούραση και να μη μιλήσω κανέναν. Αλλά είχα και τη μάνα που αγωνιούσε κάθε μέρα για το αποτέλεσμα και ενώ εγώ δεν είχα το κέφι να κάνω συζήτηση και να αναλύσω τι αντιμετώπισα και σήμερα ψάχνοντας δουλειά, εκείνη περίμενε να μάθει με κάθε λεπτομέρεια που πήγα, τι έκανα και όλα αυτά τα σχετικά.
Αγαπημένε μου, είδα όλων των ειδών τα αφεντικά. Γέρους, νέους, στριφνούς και πονηρούς, να παίζει το ματάκι τους και να νιώθεις το σκανάρισμα του ματιού τους από πάνω μέχρι κάτω. Λες και σε ήθελαν για μοντέλο του μαγαζιού τους ή για να ικανοποιήσουν τις δικές τους οφθαλμικές ορέξεις. Ο τελευταίος που είχα πάει ήταν ένας μεσήλικας, ετών γύρω στα 60, με μαύρα έντονα φρύδια όπου κάπου κάπου πεταγόταν και καμιά τεράστια λευκή τρίχα να κάνει τη διαφορά, με γκρίζα μαλλιά, έντονο επιβλητικό ύφος μα πάνω από όλα κοντός και με μεγάλη κοιλιά να προεξέχει του βήματος του. Η φωνή του ήταν άγρια, λακαρισμένη, δύστροπη και μπάσα που καταλάβαινε ότι είναι πολύ απαιτητικός άνθρωπος όχι μόνο στη δουλειά αλλά και στη ζωή του γενικότερα. Γι΄αυτό να πω και την αλήθεια μέσα μου παρακαλούσα να μη με επιλέξει για τη δουλειά καθώς ήξερα ότι θα υπομένω πολλά από αυτόν τον εργοδότη. Και τελικά είχα δίκιο, από ότι κατάλαβα δεν του είχε αρέσει το σκουλαρίκι που είχα πάνω από το δεξί μου χείλος, όταν το παρατήρησε έβλεπα στο πρόσωπο του τον μορφασμό της δυσαρέσκειας. Λες και αυτό θα προσδιόριζε εμένα την ίδια ως προσωπικότητα και ως εργαζόμενη γυναίκα. Φυσικά δεν έδωσα σημασία στα πικρόχολα σχόλια του για το πως πρέπει να είναι μια σοβαρή εργαζόμενη και τι απαιτήσεις έχει αυτός ως εργοδότης. Ούτε θυμάμαι τι έλεγε καθώς το μόνο που σκεφτόμουν είναι να φύγω και όπου με βγάλει, αρκεί να φύγω από εκείνη την μαύρη ψυχή που έβλεπες την γκρίζα και μουντή αύρα του να καταβάλει τον χώρο γύρω του. Νομίζω ότι όλες εκείνες τις πενήντα ημέρες είδα όλων των ειδών τις παραλλαγές του μαύρου. Άλλοτε μαύρα σκούρα και άλλοτε λίγο πιο ανοιχτά. Μα θα σκεφτείτε ότι έχει το μαύρο παραλλαγές;;; Έχει, έχει, είναι οι 50 σκιές του μαύρου....οι 50 σκιές της ψυχής τους, της αύρας τους, της άσχημης και άχρωμης ζωής τους που κινείται γύρω από τους ανθρώπους και επηρεάζει την ψυχολογία τους. Άνθρωποι λογιών λογιών που λυπάσαι να βλέπεις, σαν ζόμπι να γυρνούν και ν΄αναπνέουν, να νιώθεις ότι δεν έχει κανένα νόημα η ζωή τους και ότι η δική σου δεν πρόκειται να καταλήξει σαν κι αυτών, αλλά θα βρει εκείνη το δικό της χρώμα, τη δική της άνοιξη.
Και να ξεπροβάλει, ο κίτρινος λαμπερός ήλιος που ξεπηδά μέσα από τις οικοδομές σαν ένα παιδάκι γεμάτο ενέργεια και ζωή, που θέλει να παίξει, να φωνάξει και να σκορπίσει χαμόγελα και όμορφες τσιρίδες. Όμορφες τσιρίδες;;;; Ναί υπάρχουν όμορφες, τρελές και πολύχρωμες συνάμα. Εκείνη την ημέρα ήταν που επιτέλους χαμογέλασε και για εμένα η τύχη. Πήγα με μαύρη ψυχή και έφυγα με λευκά ρούχα, κόκκινες πεταλούδες, φως παντού, τεράστια αποθέματα ενέργειας και ηρεμίας. Δεν ήταν πολλά τα λεφτά, δεν ήταν εύκολη η δουλειά αλλά δεν με πείραζε τίποτα με ένοιαζε που είχα κάτι κι εγώ να κάνω στη ζωή μου. Καινούργια δουλεια, νέοι συναδέλφοι, χαμογελαστό αφεντικό μα πάνω απ΄όλα είχα διώξει και τις πενήντα σκιές του μαύρου μια και καλή......
Πω πω άργησα(!!!!)....πρώτη μέρα στη δουλειά βλέπεις....
Καλή αρχή!!!!!
Όλες αυτές τις ημέρες, κοντά δύο μήνες με είχε φάει ο ποδαρόδρομος. Πρωί και απόγευμα με μια εφημερίδα στο χέρι είχα πάρει δρόμους, στενά και λεωφόρους, νομίζω ότι χρησιμοποίησα όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς εκείνον το δίμηνο. Τη μία μέρα να έχει πολύ ήλιο και να προσπαθείς να προστατευτείς κάτω από τις σκιές των οικοδομών, την άλλη μέρα να έχει βροχή και να γίνεσαι από πάνω μέχρι κάτω μούσκεμα από τα νερά. Ήταν μια περίοδος της ζωής μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είχα την ανάγκη να βρω δουλειά....δεν πήγαινε άλλο έπρεπε να ζήσω, τα έτοιμα λεφτά που είχα βάλει στην τράπεζα για μια δύσκολη περίοδο είχαν φτάσει στον πάτο του βαρελιού, κάτι έπρεπε να κάνω και άμεσα. Μάταια όμως, το βράδυ που γυρνούσα, απογοητευμένη, μέσα στην αγανάκτηση αλλά και στον πόνο που ένιωθαν οι πατούσες μου από το περπάτημα, ήθελα να πέσω στο κρεβάτι από την κούραση και να μη μιλήσω κανέναν. Αλλά είχα και τη μάνα που αγωνιούσε κάθε μέρα για το αποτέλεσμα και ενώ εγώ δεν είχα το κέφι να κάνω συζήτηση και να αναλύσω τι αντιμετώπισα και σήμερα ψάχνοντας δουλειά, εκείνη περίμενε να μάθει με κάθε λεπτομέρεια που πήγα, τι έκανα και όλα αυτά τα σχετικά.
Αγαπημένε μου, είδα όλων των ειδών τα αφεντικά. Γέρους, νέους, στριφνούς και πονηρούς, να παίζει το ματάκι τους και να νιώθεις το σκανάρισμα του ματιού τους από πάνω μέχρι κάτω. Λες και σε ήθελαν για μοντέλο του μαγαζιού τους ή για να ικανοποιήσουν τις δικές τους οφθαλμικές ορέξεις. Ο τελευταίος που είχα πάει ήταν ένας μεσήλικας, ετών γύρω στα 60, με μαύρα έντονα φρύδια όπου κάπου κάπου πεταγόταν και καμιά τεράστια λευκή τρίχα να κάνει τη διαφορά, με γκρίζα μαλλιά, έντονο επιβλητικό ύφος μα πάνω από όλα κοντός και με μεγάλη κοιλιά να προεξέχει του βήματος του. Η φωνή του ήταν άγρια, λακαρισμένη, δύστροπη και μπάσα που καταλάβαινε ότι είναι πολύ απαιτητικός άνθρωπος όχι μόνο στη δουλειά αλλά και στη ζωή του γενικότερα. Γι΄αυτό να πω και την αλήθεια μέσα μου παρακαλούσα να μη με επιλέξει για τη δουλειά καθώς ήξερα ότι θα υπομένω πολλά από αυτόν τον εργοδότη. Και τελικά είχα δίκιο, από ότι κατάλαβα δεν του είχε αρέσει το σκουλαρίκι που είχα πάνω από το δεξί μου χείλος, όταν το παρατήρησε έβλεπα στο πρόσωπο του τον μορφασμό της δυσαρέσκειας. Λες και αυτό θα προσδιόριζε εμένα την ίδια ως προσωπικότητα και ως εργαζόμενη γυναίκα. Φυσικά δεν έδωσα σημασία στα πικρόχολα σχόλια του για το πως πρέπει να είναι μια σοβαρή εργαζόμενη και τι απαιτήσεις έχει αυτός ως εργοδότης. Ούτε θυμάμαι τι έλεγε καθώς το μόνο που σκεφτόμουν είναι να φύγω και όπου με βγάλει, αρκεί να φύγω από εκείνη την μαύρη ψυχή που έβλεπες την γκρίζα και μουντή αύρα του να καταβάλει τον χώρο γύρω του. Νομίζω ότι όλες εκείνες τις πενήντα ημέρες είδα όλων των ειδών τις παραλλαγές του μαύρου. Άλλοτε μαύρα σκούρα και άλλοτε λίγο πιο ανοιχτά. Μα θα σκεφτείτε ότι έχει το μαύρο παραλλαγές;;; Έχει, έχει, είναι οι 50 σκιές του μαύρου....οι 50 σκιές της ψυχής τους, της αύρας τους, της άσχημης και άχρωμης ζωής τους που κινείται γύρω από τους ανθρώπους και επηρεάζει την ψυχολογία τους. Άνθρωποι λογιών λογιών που λυπάσαι να βλέπεις, σαν ζόμπι να γυρνούν και ν΄αναπνέουν, να νιώθεις ότι δεν έχει κανένα νόημα η ζωή τους και ότι η δική σου δεν πρόκειται να καταλήξει σαν κι αυτών, αλλά θα βρει εκείνη το δικό της χρώμα, τη δική της άνοιξη.
Και να ξεπροβάλει, ο κίτρινος λαμπερός ήλιος που ξεπηδά μέσα από τις οικοδομές σαν ένα παιδάκι γεμάτο ενέργεια και ζωή, που θέλει να παίξει, να φωνάξει και να σκορπίσει χαμόγελα και όμορφες τσιρίδες. Όμορφες τσιρίδες;;;; Ναί υπάρχουν όμορφες, τρελές και πολύχρωμες συνάμα. Εκείνη την ημέρα ήταν που επιτέλους χαμογέλασε και για εμένα η τύχη. Πήγα με μαύρη ψυχή και έφυγα με λευκά ρούχα, κόκκινες πεταλούδες, φως παντού, τεράστια αποθέματα ενέργειας και ηρεμίας. Δεν ήταν πολλά τα λεφτά, δεν ήταν εύκολη η δουλειά αλλά δεν με πείραζε τίποτα με ένοιαζε που είχα κάτι κι εγώ να κάνω στη ζωή μου. Καινούργια δουλεια, νέοι συναδέλφοι, χαμογελαστό αφεντικό μα πάνω απ΄όλα είχα διώξει και τις πενήντα σκιές του μαύρου μια και καλή......
Πω πω άργησα(!!!!)....πρώτη μέρα στη δουλειά βλέπεις....
Καλή αρχή!!!!!
Σχόλια