Βυθισμένη ψυχή

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου
Είναι από εκείνες τις στιγμές που θέλεις να χαθείς μέσα στο πλήθος.
Είναι από εκείνες τις στιγμές που νομίζεις ότι το μόνο που σε κρατάει στη ζωή είναι η αναπνοή σου.
Είναι πολλά αυτά που ζω τις τελευταίες ώρες, είναι ο πόνος μου μεγάλος, μα μεγαλύτερη η οργή μου. Έζησα την κακοποίηση μου, έζησα τον "βιασμό" της ψυχής μου, μα ξεριζώθηκε η καρδιά μου όταν έκλεψε το νόημα της.

"Ημέρα Πρώτη"
Μία δικαστική απόφαση, αναμενόμενη μεν ξαφνική δε, τα παίρνει από δίπλα μου για σχεδόν έξι ημέρες, το τέρας που για οχτώ μήνες κακοποιούσε εμένα με όλους τους τρόπους αλλά και τα παιδιά μας, βλέποντας την δική μου κακοποίηση. Μια κακοποίηση που βίωσα διπλά και τριπλά ώστε να προστατέψω αυτά τα πράσινομελί μάτια όσο μπορούσα. Κι αυτό γιατί ήμουν άτυχη, όλους αυτούς τους μήνες έπρεπε να περιμένω να σταματήσει η απεργία των δικηγόρων για.... Αρκετά  όμως μ΄αυτές τις λεπτομέρειες.....
Ήταν η πρώτη ημέρα που μαθαίνοντας την απόφαση του δικαστή και προσπαθώντας να ανεβάσω το ηθικό μου και την πεταμένη στα σκουπίδια ψυχολογία μου, επέστρεψα στο σπίτι να ετοιμάσω τα παιδιά. Αξίζει να αναφέρω ότι  για να μην πληρώσει δικαστικό επιμελητή (το ποσό των 50 ευρώ για την ενημέρωση και επίδοση του εγγράφου) δεν παρέλαβα ποτέ την απόφαση του αγαπητού πρόεδρου. Κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα από την πόλη την οποία βρισκόμουν να πρέπει να ταξιδέψω άμεσα πίσω, να ετοιμάσω βαλίτσες και να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν γιατί όταν ενημερώνεσαι δώδεκα παρά εικοσιπέντε και οφείλεις στις μία το μεσημέρι να παραδώσεις τα παιδιά στον πατέρα τους ..είναι κομματάκι δύσκολο...είχα βλέπετε να αλλάξω και δύο νομούς, εκτός των άλλων σε λιγότερο από μία ώρα....
Κούραση, οργή και άγχος παράλληλα, τρέμω ολόκληρη....δεν μπορώ να μην ακούσω τον δικαστή μα δεν θέλω-δεν μπορώ να του δώσω τα παιδιά μας....νιώθω ότι χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου, νιώθω κενή...πεθαίνω μ΄ακούς(;), κόβετε η αναπνοή μου....σβήνω μόνο με την σκέψη. Τα μάτια των παιδιών με κοιτούν σα να θέλουν να μου πουν :
 "Γιατί;"
"Μη, κράτησε μας εδώ, λίγο ακόμα, άσε μας να το συνηθίσουμε"..... 
Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Κι ενώ τον παίρνω τηλέφωνο να τον ενημερώσω ότι πρέπει να έρθει σε συγκεκριμένο σημείο και για την ώρα που θα φτάναμε η μόνη διάθεση του ήταν να βρίζει και να φωνάζει για τα δικά μας......
- Ξέχασα να αναφέρω ότι δεν "ξεχνούσε" να πει δεξιά και αριστερά με κροκοδείλια δάκρυα στα μάτια ότι αυτόν τον ενδιαφέρουν μόνο τα παιδιά του. Κάτι που επιτρέψτε μου να σας πω ότι στο δικαστήριο, που το κατάλαβε ως και ο δικαστής κι όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί, ήταν πόσο λιγότερα χρήματα θα δώσει για τη διατροφή των παιδιών του. Ο πρώην σύζυγος μου, κομπλεξικός άνθρωπος με σύνδρομο κατωτερότητας και χωρίς κοινωνικές ανθρώπινες σχέσεις. Μα πως γίνεται ένας άνθρωπος να μην έχει κανέναν φίλο; Κάποιον να τον δώσει μία συμβουλή, να του μιλήσει για την ψυχολογική κακοποίηση που ασκεί στα παιδιά μας;
Ξεκίνησα με το τρένο και δύο χέρια να με κρατούν. Φαινόμουν ότι ήμουν αγχωμένη, αλλά εγώ χαμογελούσα και προσπαθούσα να συζητήσω με τα παιδιά για να ξεχαστούν, μα ομολογώ ότι περισσότερο ήθελα να ξεχαστώ εγώ. Του στέλνω μήνυμα για την ώρα αναχώρησης μου και ότι πρέπει να προσκομίσει χαρτί για να συνυπογράψουμε την παράδοση-παραλαβή των παιδιών μας(Λες και μιλούσαμε για δυο χαρτοκιβώτια μέσα σε μια αποθήκη παρατημένα τα οποία θέλαμε να ξεφορτωθούμε). Φτάνουμε στον προορισμό μας, νιώθω ότι πνίγομαι αλλά η συζήτηση συνεχίζεται μέσα σε ένα κλίμα όσο γίνεται ήρεμο και χαρούμενο. Κι όμως, παρακαλάω να μην περάσουν τα λεπτά, μυρίζω τα κεφάλια τους, το δέρμα τους για να κάνω αναμνήσεις με το άρωμα τους μέσα στο κορμί μου, να παγιδεύσω κάτι από αυτούς στην ανάσα μου, αγγίζω τα πόδια τους για να κρατήσω κάτι δικό τους. Ήθελα να τελειώσουν οι ώρες εκείνες, να τ΄ αρπάξω απ' τα χέρια τους και να χαθούμε μέσα στο πλήθος. Ένιωθα απελπισμένη, κουρασμένη, μα περισσότερο φοβισμένη μιας και όλο αυτόν τον καιρό βίωσα τις έντονες συζητήσεις και εντάσεις με τον ίδιο. Δεν ήθελα να φύγω. Δεν μπορούσα να τ΄αφήσω μαζί του. Έπρεπε όμως......πονάω......πονάω πολύ!
Η έκφραση που είχε μείνει κολλημένη στο μυαλό μου ήταν αυτή που συνέχεια μου έλεγε " Θα σου κάνω τη ζωή κόλαση"! Μια κόλαση χτισμένη για μένα. Με αόρατους τοίχους, γυάλινους, να μπορείς να κοιτάς το κάθε δευτερόλεπτο, την κάθε στιγμή της σκοτεινής ζωής μου. Πόσο θ΄αντέξω σκεφτόμουν συνέχεια. Πόσο ακόμα θα υπομένω όλα αυτά;;;; Αν μπορούσα να φύγω μακριά θα το είχα κάνει. Ναι, όσο και να ακούγεται παράξενο και υπερβολικό για τα παιδιά κυρίως, θα τ' άρπαζα και θα χανόμουν. Μα τι λέω; Για τα παιδιά θα ήταν η λύτρωση τους. Γι΄αυτό κι εγώ είχα πάρει την απόφαση μου. Έδωσα ένα τέλος σ΄όλα αυτά! Για τα δύο ζευγάρια μάτια που λιώνω να βλέπω καθημερινά, τα δύο ζευγάρια χέρια που μ΄αγκαλιάζουν τα βράδια, τις δύο καρδιές που γονατίζω και προσεύχομαι να συνεχίσουν να χτυπούν  ευτυχισμένες.
 Περίεργα που είναι τα συναισθήματα. Περίεργες οι καταστάσεις που ζούμε. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι αυτά που διάβαζα σε διάφορα σάιτ και περιοδικά, θα χτυπούσαν κάποτε και τη δική μου πόρτα. Ένας έρωτας που ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου μετά από αρκετά χρόνια θα γινόταν η δική μου φυλακή. Μία φυλακή με κάθε ειδών βασανιστήρια στην ψυχή και στο κορμί μου, που καμία γυναίκα δεν αξίζει να ζήσει.  Ακόμα και σήμερα μετά από πολλά χρόνια ξυπνάω τις νύχτες τρομαγμένη μέσα στον ιδρώτα και ξαναζώ τα ίδια συναισθήματα. Εκείνος ο φόβος ότι κάτι θα συμβεί και δεν θα ξυπνήσω να δω και πάλι εκείνα τα μικρά ματάκια να περιμένουν την καλημέρα μου. Ζω και αναπνέω μόνο γι΄αυτό, για 'κείνα.
Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. Είμαι η Ναυσικά, μια γυναίκα με έντονο ταπεραμέντο, πρασινογάλανα μάτια και ξανθά μαλλιά. Παντρεμένη γι΄αρκετά χρόνια και με δύο πανέμορφα παιδιά. Τα τελευταία χρόνια όμως τα προβλήματα χτύπησαν και τη δική μου πόρτα. Δεν ήταν ξαφνικό, απλά εγώ δεν έδινα σημασία σε πολλά, γιατί μέσα απ΄ τα προβλήματα της καθημερινότητας δεν υπήρχε χρόνος για να σκεφτώ και να δώσω σημασία σε πολλά. Όχι φυσικά, δεν ξύπνησα ένα πρωινό και δια μαγείας ήρθε και με κακοποίησε αλλά με τα χρόνια δεν έδινα τροφή να συμβούν έντονες καταστάσεις στο σπίτι μας. Δεν άντεξα όμως να ζω μέσα σε έναν ψεύτικο γάμο και μία συμβίωση η οποία δεν είχε κάτι να με κρατήσει εκεί. Δεν πήρα ένα λουλούδι, μία αγκαλιά, ένα φιλί...κάτι ξαφνικό, όμορφο. Δεν του άρεσε τίποτα απ΄αυτά που έκανα, κατέκρινε τα πάντα επάνω μου, στην συμπεριφορά μου, στην εξωτερική μου εμφάνιση, σε όλα!!!! Τι πιο απλό; Να πάμε για έναν καφέ, να βγάλει μια φωτογραφία μαζί μου αγκαλιά, να μου πει σ΄αγαπώ! Αυτό το σ΄αγαπώ που δεν άκουγα εκτός αν τον ρωτούσα "Μ΄αγαπάς;" Και η απάντηση ήταν πάντα ένα ξερό "Ναι". Τίποτα άλλο. Τι να την κάνω μια τέτοια σχέση; Τι να γεμίσει την ψυχή μου; Το κενό ήταν τεράστιο και κάθε μέρα μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Ώσπου ήρθε η στιγμή που του είπα ότι θα χωρίσουμε.  Και αντί να προσπαθήσει να με κερδίσει, να κάνει κάτι για να βρούμε εκείνα που χάσαμε, αντιθέτως έγινε ο τύραννος και βασανιστής μου.
Κάθε μέρα μ΄έβριζε, με ταπείνωνε και όλα αυτά πλέον μπροστά στα παιδιά μας. Βίωναν την χειρότερη κακοποίηση μαζί μου. Δεν μ΄ένοιαζε όμως για μένα αλλά για το πως θα εξελισσόταν η δική τους προσωπικότητα και οι δικές τους σχέσεις όσο μεγάλωναν. Με έπνιγε αυτό το αίσθημα της αβεβαιότητας. Είδα τον διάβολο πλέον μπροστά μου, εκείνον που είχε πρόσωπο, όνομα και παρουσία, να ζει στο σπίτι μας. Σταμάτησα να ασχολούμαι και να θέλω να φεύγω από το σπίτι μη μπορώντας να πάρω νόμιμα τα παιδιά μας και να φύγω. Μη ρωτήσετε γιατί, μη πείτε ότι μπορούσα, γιατί θα σας απαντήσω ότι υπήρχαν νομικά εμπόδια και πολλά που δεν μπορούσα να κάνω άμεσα. Πάλεψα! Πολέμησα με όλες μου τις δυνάμεις και φυσικά τα κατάφερα. Έφυγα, τον άφησα να ζει με τις δικές του Ερινύες να ξεσκίζουν την σάρκα του μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας. Ήταν μεσημέρι που φυγάδευσα με δόλο τα παιδιά μου, τα πήγα σε ασφαλή μέρος και γύρισα πίσω να παλέψω μαζί του. Φοβόμουν πάρα πολύ εκείνη την ημέρα. Δυσκολεύτηκα να κάνω όλα εκείνα που νομικά θα ήμουν καλυμμένη. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν όταν κοίταξα τα παιδιά μου στα μάτια ο πόνος ήταν τεράστιος και βαθύς, ο λόγος ήταν γιατί δεν ήξερα αν θα τα ξαναδώ. Αλλά είπα ότι θα κάνω τα πάντα για να νιώθουν εκείνα ασφαλή.
Όταν γύρισα πίσω πήρα τη φίλη μου μαζί μου γιατί δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω όταν θα περάσω την πόρτα του σπιτιού μου. Τον ενημέρωσα ότι από εδώ και πέρα τελείωσαν όλα μεταξύ μας και παρόλο που δεν σεβάστηκε την παρουσία της φίλης μου, επιτέθηκε και στις δύο μας με λεκτική κακοποίηση προσπαθώντας να την πείσει να μην μου δώσει στέγη και φιλοξενία και να μ΄αφήσουν όλοι μόνη για να βάλω μυαλό! Για μήνες μου είχε κάνει οικονομικό αποκλεισμό, για μήνες με κακοποιούσε συνεχώς, για μήνες ζούσα τον ίδιο βιασμό, συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια.......
.........
Ήταν η αρχή του τέλους...Μία φορά δίνεις τέτοια μάχη στη ζωή σου. Μία και μοναδική φορά!!!!
Και τότε ξεκίνησε μία άλλη μάχη, ένας Γολγοθάς....
Ήμουν μία άλλη Ναυσικά, εκείνη που μέσα από αυτό το μονοπάτι, μέσα από τον σταυρό που κουβαλούσα θα γινόμουν πιο δυνατή και ανεξάρτητη.
Είναι μια ανοιχτή πληγή που θα σιγοκαίει μέσα μου για πάντα.....

Είναι ένας δρόμος και μία δική μου επιλογή....
Η δική μου ζωή....

Αντίο σε εκείνη τη Ναυσικά.....ήρθε ο καιρός να χαμογελάσει και πάλι!

Ημέρα τελευταία!!!                                           

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υπό το φως του ενδυματολογικού κώδικα των επιχειρήσεων

H εξομολόγηση....

Γραμμένο το "κίτρινο" της έλξης. Μ΄ακούς;