Ψεύτικα όνειρα ψυχής

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου

Συναισθήματα, σκέψεις και ψίθυροι μέσα σε ένα δωμάτιο 2 επί 2 και αναρωτιέσαι "Πόσο
πουλήθηκες;"...."Πόσο κόστισε η ψυχή σου;",...."Πόσο σε αποτίμησε η ζωή;" Είσαι έτοιμη να τσιρίξεις, να βγείς έξω να φωνάξεις, Μ΄ΑΚΟΥΤΕΕΕΕΕ;;;;; Είμαι εγώ εκείνη, είμαι εγώ η προδωμένη ψυχή που σκότωνε μια ζωή και πέταξε με τόσο ευκολία στον δρόμο, ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΜΕ!!!Κόσμε, κοίτα το άδειο από συναισθήματα κουφάρι μου !Πονάω!!!!!!!....βουβά λόγια μα η δύναμη τους τεράστια! 

΄Ηρθε στη  ζωή μου ξαφνικά και με τρόπο τέτοιο που δεν χωρούσε αμφιβολία ότι ήταν ο άνθρωπος μου, ήταν εκείνος που θα αγαπούσα και θα έδινε το ύψος και το βάθος της κοινής μας πορείας. Πολέμησα, ναι πολέμησα κάθε του βλέμμα, κάθε του άγγιγμα που ακουμπούσε το κορμί μου. Ένιωθα τα πάντα μαζί του!Τα πάντα;; Μα φυσικά είναι μονάχα μία λέξη που δεν έχει χρώμα θα πείτε κι όμως σε εμένα είχε γεμίσει την ψυχή μου με χρώματα του ουράνιου τόξου. Ατελείωτα πολύχρωμα λουλούδια σε έναν κήπο...δικό μας!!Αυτό ήταν για εμένα ο Ανδρέας...ένας πολύχρωμος κήπος γεμάτος μικρά και μεγάλα άνθη!

...........................................................................

"Η πρώτη μας γνωριμία με τον Ανδρέα στο χωριό μου"

Καθε χρόνο πηγαινα στο χωριο μου, ένα παραθαλάσσιο χωριό στο Νομό Πιερίας, όμορφο, με παραλίες και τόσο γραφικό, ήρθε ομως ενα καλοκαιρι  που  αλλαξαν όλα στη ζωή μου. Εκείνο το καλοκαίρι δεν θα το ξεχάσω όσο ζω, ήταν το πιο ζεστο της τελευταίας δεκαετίας. Ακόμα και στη σκιά των δέντρων ένιωθες το οξυγόνο να λιγοστεύει και να πνίγει κάθε ανάσα σου. Τότε γνώρισα τον Ανδρέα και στην αρχή νόμιζα οτι μου χαμογελασε η τυχη να τον συναντήσω. Το βλέμμα του, η αύρα του, οι λέξεις που έβγαιναν απο τα χείλη του, ένιωθα ότι έβλεπα τον ίδιο τον παράδεισο μπροστά μου...

Για πολλά χρόνια δεν τον πρόσεχα, αν και βρήκα στις μνήμες μου κομμάτια από την μορφή του να εμφανίζονται σιγά σιγά μπρος στα μάτια μου. Περίεργο πράγμα οι μνήμες...όποτε θέλουν με ένα πρόσταγμα σου εξαφανίζονται και με ένα άλλο εμφανίζονται δίχως να σε ρωτήσουν. Δεν έδινα σημασία τότε, δεν ήξερα ποιός είναι, τι ρόλο βαράει. Αλλά όταν τον πρόσεξε η ψυχή μου, νομιζα οτι έβλεπα όνειρο...Ένα όμορφο και σπάνιο όνειρο, απ΄αυτά που δεν βλέπεις συχνά, απ΄αυτά που αν είσαι τυχερός θα ονειρευτείς.

Δεν του το είπα ποτέ, αλλά όταν χαμογελούσε φώτιζε ολόκληρος, τον πήγαινε πολύ  κι ας μην το έκανε συχνά! Το χαμόγελο του με επηρέαζε η αλήθεια, ξεχνούσα τα πάντα. Πολλές φορές έβλεπα τις κρυφές ματιές που μου έριχνε αλλά δεν μπορούσα να του πω οτι τις καταλάβαινα και τι αισθανόμουν για αυτόν. Με την φίλη μου τη Νατάσα προσπαθούσαμε να μάθουμε από κοινούς γνωστούς και φίλους αν με είχε προσέξει όλο αυτό το διάστημα κι αν εγώ του άρεσα. Μα όσο και να προσπαθούσαμε πέφταμε στο κενό. Λες και τότε δεν μιλούσε σε κανέναν για τον εαυτό του. Άργησε πολύ, τελικά με πάρα πολύ κόπο μάθαμε αυτό που θέλαμε, ότι δηλαδή με είχε προσέξει εδώ και καιρό και ότι προσπαθούσε να βρει τρόπο να μου μιλήσει. Αλλά κοινός γνωστός μας ήταν ένας μόνο συντοπίτης μας, που ήταν περισσότερο δικός του  και όσες φορές του έλεγε να με καλέσουν κι εμένα στην παρέα για καφέ, εκείνος έβρισκε χίλιες δύο δικαιολογίες για να μη κάνει καμία κίνηση. Τελικά αποδείχθηκε μετά από καιρό ότι ο κοινός φίλος μας ήταν τσιμπημένος χρόνια μαζί μου και φοβόταν να πει οτιδήποτε σε εμένα μήπως και με χάσει.....Βέβαια και ο Ανδρέας δεν ήταν ελεύθερος. Κάθε άλλο. Ήταν σε σχέση!!!! Κάτι που δεν γνώριζα για πολύ καιρό. Αλλιώς δεν θα γυρνούσα να ασχοληθώ μαζί του, δεν ήμουν εγώ αυτή που θα έμπαινα ανάμεσα από ένα ζευγάρι.

Έως εκείνη την στιγμή μπορώ να πω οτι είχα ξανανιώσει έτσι. Μέχρι εκείνο το βράδυ που τελικά ενέδωσε ο γνωστός μας και μου έστειλε μήνυμα για έναν χορό που γινόταν και θα πήγαιναν παρέα...Να πω την αλήθεια δεν το περίμενα αυτό το μήνυμα και οτι ο Ανδρέας ήθελε να πάω κι εγώ μαζί τους...έτσι έγραφε το μήνυμα...

"Το γράμμα στον Ανδρέα και οι συνομιλίες μας στο Facebook"

Κι έτσι έγινε. Πήγα στον χορό με ένα μαύρο μίντι φόρεμα και ένα ζευγάρι γόβες. Όλη η βραδιά ήταν απερίγραπτη. Έκλεισε με έναν μου χορό, το τραγούδι της Ευδοκίας, μόνο που είχα αποχωριστεί κάτι δικό μου για να το χορέψω εκείνη την στιγμή...τις γόβες μου! Ξυπόλυτη χόρευα μόνο για αυτον! Αχ!!!! Ζούσα και ζω για εκείνη την στιγμή που με κοιτούσε. Λες και είμασταν μόνοι μας. Δεν υπήρχε κάτι που να χώριζε τα βλέμματα μας. Τότε κατάλαβα ότι ήμουν δική του, ότι του άνηκε κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Οι ώρες κυλούσαν, οι μερες περνούσαν γρήγορα, τα μηνύματα μας γινόντουσαν όλο και πιο θερμά. Αισθήματα, έρωτας, αγάπη, χαμόγελα και νάζια....ΈΡΩΤΑΣ με μία ματιά που αντιλαμβανόταν ο καθένας γύρω μας.  Υπήρχε στον αέρα, το νιώθαμε και οι δύο μας, το θέλαμε να γίνει, να συμβει....μόνο που έπρεπε να γυρίσω Αθήνα σύντομα. Αλλά δεν μας εμπόδισε να ζήσουμε όλο και περισσότερες στιγμές. Σκέφτηκα να του γράψω τι αισθάνομαι γι’αυτον, ότι πιο αληθινό είχα, μα κάθε φορά έκανα πίσω. Τι να του έλεγα ότι σε κοιτούσα και έλιωνα; Ότι ζούσα μαζί του έναν τρελό έρωτα;;  Το έκανα αλλά μετά εμαθα πώς οταν διάβασε το μήνυμα μου που είχε μορφή γράμματος, γελούσε και το έδειχνε στους φίλους του δίχως να σκεφτεί ότι ήταν ένα κομμάτι της ψυχής μου διπλωμένο σε μία κόλλα χαρτί, μουσκεμένο από δάκρυα και έρωτα, και φυσικά τότε έμαθα το πιο σημαντικό που έκρυβαν τα μάτια του κι αρνιόταν να ψελλίσουν τα χείλη του.....οτι δεν ήταν ελεύθερος! Κι ας είχαμε μεταξύ μας το πιο μεγάλο εμπόδιο.

Εγώ τότε ήμουν 30 ετών και αυτός 40!!! Θύμωσα πολύ, δεν ήθελα να τον ξαναδώ, μετά το σκέφτηκα αλλιώς, ότι όπως αυτό έπαιζε μαζί μου να παίξω κι εγώ το ίδιο παιχνίδι. Στους 9 μήνες της ιδιόρρυθμης σχέσης μας ήταν πολλά αυτά που συνέβησαν, τα περισσότερα ήταν άσχημες στιγμές για εμένα που κυρίως, στιγμές που με έπνιγαν. Σημαντικό ρόλο όλο αυτό το διάστημα έπαιξαν οι φίλοι του καθώς τον επηρέαζαν σε κάθε μας κοινή εμφάνιση. Δεν ξέρω πόσες φορές με διέγραψε απο το φέισμπουκ, νομίζω αμέτρητες και άλλες τόσες με παρακαλούσε να τον αποδεχτώ και συνάμα με έπνιγαν τα μηνύματα του. Άλλες φορές ήταν μηνύματα που κατέκριναν την ζωή μου (κύριως τέτοιου είδους), άλλες φορές ήταν μηνύματα αγάπης και έρωτα και της αβάσταχτης λατρείας που με είχε. Μα αυτό που δεν σας έχω πει είναι ότι ο Ανδρέας έκανε διπλή και τριπλή ζωή κάτι που είτε παρέβλεπα διότι δεν είχα αποδείξεις απλά ενδείξεις, είτε που έμαθα και είδα πολλά με άλλες όμορφες παρούσίες, οι οποίες μόνο παρούσίες ήταν, γιατί επίπεδο και προσωπικότητα μηδέν. Δεν ξέρω γιατί με απατούσε ενώ σε κάθε μας συνάντηση έλεγε ότι είμαι ο πιο σημαντικός του άνθρωπος. Όχι!!! Δεν με κοροϊδευε σ΄αυτό. Ήμουν αλλά με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Φυσικά δεν του είπα ποτέ ότι τον είδα να με απατάει μπροστά στα μάτια μου, μόνο που δεν είχα τότε το κουράγιο να ανοίξω εκείνη την πόρτα και να τον φτύσω. Να τον καταραστώ που με πρόδιδε με όποιον τρόπο έβρισκε μπροστά του και πάλι γυρνούσε σε εμένα να μαζέψω τα κομμάτια του.

Ως τότε πίστευα ότι ένιωθε πολλά για εμένα και του έδινα ευκαίρίες μέχρι που πρόσφατα δέχτηκα και δεύτερο και τρίτο πλήγμα. Κι αντί να του στείλω ένα μήνυμα και να τον βάλω στην θέση του προτίμησα την σιωπή. Μόνο που δεν κατάλαβε ότι εγώ ήμουν κάπου εκεί όπου αυτός έβγαζε το πάθος του πάνω σε άλλο κορμί.

Δεν τον έβλεπα ποτέ με την κοπέλα του. Εγώ τουλάχιστον τους έτυχα μόνο μία φορά κι αυτό τυχαία στον δρόμο αλλά έκανα οτι δεν τους είδα. Ένιωσα πολυ περίεργα δεν ξέρω γιατί. Μάλλον ντράπηκα αυτή την κοπέλα. Αλλά δεν με απασχολούσε η σχέση που είχε τόσο πολύ. Με απασχολούσε που επέλεξε μια άλλη γυναίκα κατά δέκα χρόνια περίπου μικρότερη μου, με το μόνο της ατού ότι δεν έχει αφήσει ελεύθερο ή παντρεμένο στην περιοχή μας. Και τελικά τι Ανδρέα μου; Τι σε κάλυψε αυτή περισσότερο από εμένα; Γιατί όσες φορές είμασταν μαζί νομίζω ότι σε κάλυπτα και προσωπικά αλλά και ερωτικά. Βέβαια με πλήγωσες πολύ για αυτή σου την επιλογή. Μιας και επιμένω και λέω ότι δεν την άκουσα από άλλα χείλη, αλλά ήμουν μάρτυρας της. Αλλά ήθελα να είσαι χαρούμενος. Ναυσικά μου έλεγες σ΄αγαπώ πολύ!!!!! Όμως για ένα μεγάλο διάστημα δεν μιλούσαμε. Μετά σκέφτηκα να προχωρήσω μπροστά αν και δεν το ήθελα να κάνω σχέση. Έπαιζα κι εγώ με τους άλλους όπως έπαιζες κι εσύ όλο αυτό το διάστημα μαζί μου. Πέρασε περίπου 1,5 χρόνος και δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ανδρέα μου, γλυκέ μου με άφησες πίσω, ξέχασες ότι προχώρησες μονάχος κάνοντας βήματα πολλά κι εγώ έχασα το φώς μου και το αναζήτησα αλλού...σε άλλες όμορφες περιοχές, σε άλλους κήπους. Και τώρα κάποια στιγμή εσύ νομίζεις ότι θα επιστρέψεις πίσω σε εμένα. Κι εγώ θα σε δεχτώ. Αλλά στο φώναζα και στο φωνάζω μέχρι και σήμερα που θα με δεις, ότι εμείς οι δύο τελειώσαμε αγάπη μου.

Βλέπετε όμως ότι η ζωή παίζει πολλά παιχνίδια χωρίς να την ενδιαφέρει αν αυτό σου αλλάξει τα πάντα. Πριν από δέκα ημέρες έμαθα ότι ο Ανδρέας είχε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και ότι δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. Όταν το έμαθα, αισθάνθηκα πολύ άσχημα, δεν ήξερα τι να κάνω, έκλαιγα ασταμάτητα. Φοβήθηκα ότι θα τον έχανα, ήμουν σίγουρη ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν κι ας μην ήταν στη ζωή μου...
......^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^..........
......^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^..........
......^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^..........

Κι ας βρίσκομαι σε άλλη αγκαλιά...κι ας νιώθω ασφάλεια....ακόμα και σ΄αυτήν την αγκαλιά εγώ σκέφτομαι εκείνον!!! Στα όνειρα μου με επισκέπτεται, λες και είναι φύλακας άγγελος που προστατεύει κάθε βήμα μου. Το ξέρω...είναι ένα απλά ένα όνειρο. Αναρωτιέστε κι εσείς άραγε; Αν υπάρχει ελπίδα για εμάς;

Αν μπορούσα θα απαντούσα. Ειλικρινά δεν ξέρω . Νιώθω τόσο περίεργα, νιώθω ότι αν επιτρέψω τον εαυτό μου να γυρίσει στα παλιά, αυτό που θα κερδίσω είναι έναν καινούργιο πόνο και παράλληλα θα χάνω ένα κομμάτι της ψυχής μου, της ζωής μου, της Ναυσικάς....

Η λογική λέει οτι ο Ανδρέας δεν κάνει για εμένα, μα η ρημάδα η καρδιά τον ψάχνει παντού, βασανίζει την ψυχή μου, οτι ο ....... άνθρωπος μου θέλει να είναι μαζί μου σωστός αλλά δεν κατάφερε ποτέ να το εκδηλώσει όπως έπρεπε και να με έχει για πάντα κοντά του.....